عید نوشت...
آهای، گل پسر ِ صاحب ِ لولاک، ای که بودنمان طفیل ِ وجود ِ مبارک ِ تو است و اهل بیت ِ نورانیت؛
نه فقط افلاک، که همه ی عالم و آدم، به تک لبخند ِ رضایتت، همه ی قافیه ی بودنشان را خواهند باخت!
اصلا، بودن ِ بی تو، نبودن است که کلّ من علیها فان
آری شرط ِ بقی، در معیّت ِ وجه الله است و کدامین وجه، زیباتر از رخساری که شموس ِ طالعه و اقمار ِ منیره و انجم ِ ظاهره، عاجزاند از نمایش ِ عظمت ِ زیبایی خالقش؟
ما را همین بس که در پیشگاه ِ ظلّ ِ اللهی که نور ِ مطلق است؛ دست ِ تسلیم ِ عجز بالا بریم و اعتراف ِ به نافهمیمان را، وسیله ی ترحّمش کنیم و قلاف کنیم قلمی را، که هرچه تقلّای سیاهه کردن ِ نشانه های مولا کند؛ بیش تر و بیش تر، فهم ِ نافهم ِ خود را عیان کرده...
وجه الله که باشی، همه جا هستی!
زمان و مکان که سهل است؛
ما سوی احصا می شود در وجود مبارکت، که لقد احصیناه کلّ شی فی امام مبین
اما اگر فاین ما تولّوا فثمّ وجه الله است؛
قبله ی دلمان، سمت و سوی ِ شب ِ جمعه ی کربلای ِ توست!
امام که فقط امام نیست!
ولی هم هست، وکیل هم هست
حجّت و ابا الشّفیق و نور الله هم هست
اما بعضی وقت ها که فقیر، فقط فقیر نیست و بال و پر ِ کربلا رفتنش، یکهو شکسته شود؛
آنوقت فقیر می شود، دل سوخته ترین ِ فطرس ها و امام می شود، شکسته بندترین ِ برات دهندگان!
السّلام علی باب الله منه یعطی برات ِ کرب ِ و البلا!
سلام بر غبار ِ روی ِ سنگ های کف ِ ورودی باب الجواد!
اعیاد شعبانیه بر شما مبارک باد
ملتمس دعا
همیشه با خدا و همواره بیادش باشیم
یا الله...