بسم ِ الله ِ کربلا...
این روزها که می روند، دلتنگی است که روی دلتنگی های پاییزی تلنبار می شود و بغض های ناشکسته در فراق ِ حضرت یار، ترک ِ تلخ ِ جدایی می خورند و باران رحمت است که می بارد و می بارد و می بارد ...
و تو مپندار که باران ِ رحمت، ماحصل ِ نزول آبی است در چرخش ِ صدباره ی میعانات و تبخیرات ِ سیر ِ طبیعت؛ که باران، شان ِ نزول دمیدن ِ حضرت خداست در کالبد بی جان ِ انسان هایی از جنس نسیان!
باران، روح دمیده ی جناب ِ خداست و اگر هم اوست که حیّ ِ مطلق است؛ وجعلنا من الماء کلّ شیء حیّا
اینجا اما، سنت ِ لایتغیّر حضرت کریم، غافلگیری بنده های نابنده است تا از پس کویر ِ یاس های خطاساخته شان و به حکم الهی هو الذّی ینزّل الغیث من بعد ما قنطوا؛ باران ِ رحمت ِ حسینی اش را به پهنای تاریخ ِ بشر بپاشد...
و در میانه ی همین رقابت ِ تنگاتنگ ِ دلتنگی است که بانگ ِ الرّحیل کاروان ِ غدیری ِ کربلا از وادی حجاز بلند است و ما جاماندگان ِ همیشگی تاریخ، دوباره جامانده ترین ِ خاسرانیم!
و دلتنگی، حسرت ِ تنفس ِ بازدم ِ ولیّ الله است در معرکه ی زیارت ِ معرفت!
و اینجا هنوز ناله ی دلتنگی مدینه بلند است و بقیع در عزای کوچ ِ حسین خاکیست!
رکن و مقام، مشتاق ِ غبار ِ پای ِ حضرت امام اند و صفا در سعی ِ تبرّک به قدوم امام است!
پرده ی کعبه اما دست به دامن کعبه ی وجود است به ناله های مهلا مهلا که الامام کالکعبه ...
و در این میانه ی السّابقون السّابقون ِ دلتنگی، جبل الرّحمة از همه مقرّب تر است ...
حسین فدیه ی حضرت خداست برای تمامی نقص های خودساخته ی عالم و جبل الرّحمة، همان طور ِ موعود موسی است!
آنجا که کلیم اللّهی از پس ِ چلّه نشینی های میقات ِ حضرت ِ رب، تاب ِ تجلّی نورالله نداشت و به صیحه ی لبریزی ِ کاسه ی وجود، مدهوش عظمت ِ جناب ِ خدا شد!
آری خلوت ِ موسی و وادی طور، تمرین ِ استقامت ِ زمین بود برای تحمل ِ نغمه ی ولیّ اللهی ِ حضرت ارباب و جناب معبود!
آهسته عبور کنید؛ فخلع نعلیک همینجاست!
آنجا که حسین کلیمُ الله می شود؛ جبل الرّحمة طور است و وادی حجاز، ارض ِ مقدّس طوی؛ که شرف المکان بالمکین
عرفه اگر تجلی معرفت حسین است در حجاز؛ ناحیه سند معرفت ِ عملی امام است در کربلا
از عرفه تا ناحیه یک کـــربلا راه است!
در عرفه باید ناحیه را شناخت که اینجا بسم ِ الله ِ ورودی کربلاست ...
گفت حج اگر تمرین ِ کربلاست،
زمزم ِ سعی و صفای ِ هاجرش کجاست؟
گفت آنوقت که بنت الحیدر در سعی ِ تلّ و خیام، هاجر بود؛
اسماعیل ِ علی،
وسط ِ گودال ِ زمزم بود!
گفت زمزم چیست؟
گفت جوشش خون ِ ثارالله است زیر پای حضرت مادر
گفت صفا کجاست؟
گفت صفای تماشای ما رات الّا الجمیل ِ دخت ِ علی، به هنگامه ی زیارت ِ جمال ِ شیب الخضیب ...
عشقی که عین خویش را گم کرده باشد ...