انتظارهای زهیرانه ...

راستش را بخواهی چند وقتی هست که دلم در حسرت ِ بدمستی های نوکرانه، دخیل ِ تماشای رخصت های مولایی است؛

راست ترش را بخواهی خودم هم نمی دانم که از چه و که و اصلا از کجا؛ باید بساط  خیمه ی مُحرّمانه ی دلم را برپای ِ غلامانه کنم

و راست ترترش را بخواهی؛ خیلی وقت است که یک جورهایی باورم شده است که تمام آتش ِ این چله نشینی های مقام های حیرانی و لال مانی های بی توفیقی و لکنت ِ لاف های اربابی؛ همه و همه زیر سر  ِ منحوس ِ اوضاع ِ ناخوب ِ نابندگی است ...

پیش ترها گفته بودم که نوشتن از حضرت ِ جنابت و یادت و سیاهه کردن ِ برایت،اذن می خواهد و توفیق و لیاقت و هزار پیش شرط ِ طهارت ِ رخصتی که جز به اذن ِ نگاه ِ اربابی ات، رزق من حیث لایحتسب غلامان نخواهد بود

من اما این روزها که سراپا مایوسم و حال ِ دلم سرشار از بی تویی های تاریکی است؛ ساکن ِ مقام  ِ انتظارم!

انتظاری از جنس ِ انتظار غلامانه ی زهیرانه و لبریز از اضطرار شنیدن ِ ترانه ی ضرباهنگ ِ آمدن ِ سفیر ِ حسین ...

فاغثنی یا حضرت ِ ارباب

 

حضرت ِ ارباب؛

گذار  ِ کاروان ِ کربلایی اگر بر بیابان ِ بی نوایی افتاد؛

یکی دو قدم مانده به پرتگاه ِ نیستی؛

دست ِ همیشه چپ ِ روزمرگی؛

ته ِ ته ِ سیاه درّه ی بی تویی؛

نزدیک ِ چاه های عمیق ِ تاریکی؛

وسط ِ بوته زار  ِ خشک ِ خارهای حسرتی؛

خرابه-خیمه ایست از جنس ِ نابندگی؛

در میانه ی خرابه اما یکی هست؛ سر به زانو گرفته ی دلتنگی؛

چشم انتظار پیک ِ سفیرانه ی حسینی؛

و لبریز از غبطه های دست گیری زُهیری ...