تربت الـ حـ سـ یــ ن






تربت الـ حـ سـ یــ ن

کربلا تربت می‌سازد و همه ابدان شیعیان را تربت می‌کند
از عطش، آب بدن خشک می‌شود و تشنه دنیا و آخرت می‌شود؛
هم تشنه آب ظاهری می‌شود و هم تشنه معنوی
کسی که تشنه کربلا شد، بدنش سرانجام تربت می‌شود
همین بدن ظاهری، حتی اگر نمرده باشد!
و این یعنی معنای موتوا قبل ان تموتوا

كلّ يوم اگر براي ما عاشوراست و كلّ ارض كــربلا، سلام هاي مقدّس ِ صبح و شام ِ حضرت ِ ناحيه، سرّ ِ خون - اشك هاي جناب ِ صاحب (عـجّل الله فرجه الشّريف) اند ... أَلسَّلامُ عَلى مُحَمَّد حَبيبِ اللهِ وَ صِفْوَتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى أَميرِالْمُؤْمِنينَ عَلِىِّ بْنِ أَبي طالِب الْمَخْصُوصِ بِاُخُوَّتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى فاطِمَةَِ الزَّهْرآءِ ابْنَتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى أَبي مُحَمَّد الْحَسَنِ وَصِىِّ أَبيهِ وَ خَليفَتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَيْنِ الَّذي سَمَحَتْ نَفْسُهُ بِمُهْجَتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ أَطاعَ اللهَ في سِـرِّهِ وَ عَلانِـيَـتِـهِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ جَعَلَ اللهُ الشّـِفآءَ في تُرْبَتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنِ الاِْ جابَـةُ تَحْتَ قُـبَّـتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنِ الاَْ ئِـمَّـةُ مِنْ ذُرِّيَّـتِـهِ ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ خاتَِمِ الاَْ نْبِيآءِ ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ سَيِّدِ الاَْوْصِيآءِ ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ فاطِمَةَِ الزَّهْرآءِ ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ خَديجَةَ الْكُبْرى ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ سِدْرَةِ الْمُنْتَهى ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ جَنَّةِ الْـمَـأْوى ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ زَمْـزَمَ وَ الصَّـفا ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُرَمَّلِ بِالدِّمآءِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمَهْتُوكِ الْخِبآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى خامِسِ أَصْحابِ الْكِسْآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى غَريبِ الْغُرَبآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى شَهيدِ الشُّهَدآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى قَتيلِ الاَْدْعِيآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى ساكِنِ كَرْبَلآءَ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ بَكَتْهُ مَلائِكَةُ السَّمآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ ذُرِّيَّتُهُ الاَْزْكِيآءُ ... أَلسَّلامُ عَلى يَعْسُوبِ الدّينِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنازِلِ الْبَراهينِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الاَْئِمَّةِ السّاداتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْجُيُوبِ الْمُضَرَّجاتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الشِّفاهِ الذّابِلاتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى النُّفُوسِ الْمُصْطَلَماتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الاَْرْواحِ الْمُخْتَلَساتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الاَْجْسادِ الْعارِياتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْجُسُومِ الشّاحِباتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الدِّمآءِ السّآئِلاتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الاَْعْضآءِ الْمُقَطَّعاتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الرُّؤُوسِ الْمُشالاتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى النِّسْوَةِ الْبارِزاتِ ... أَلسَّلامُ عَلى حُجَّةِ رَبِّ الْعالَمينَ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْقَتيلِ الْمَظْلُومِ ... أَلسَّلامُ عَلى أَخيهِ الْمَسْمُومِ ... أَلسَّلامُ عَلى عَلِىّ الْكَبيرِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الرَّضيـعِ الصَّغيرِ ... أَلسَّلامُ عَـلَى الاَْبْدانِ السَّليبَةِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْعِتْرَةِ الْقَريبَةِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُجَدَّلينَ فِى الْفَلَواتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى النّازِحينَ عَنِ الاَْوْطانِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمَدْفُونينَ بِلا أَكْفان ... أَلسَّلامُ عَلَى الرُّؤُوسِ الْمُفَرَّقَةِ عَنِ الاَْبْدانِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُحْتَسِبِ الصّابِرِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمَظْلُومِ بِلا ناصِر ... أَلسَّلامُ عَلى ساكِنِ التُّرْبَةِ الزّاكِيَةِ ... أَلسَّلامُ عَلى صاحِبِ الْقُبَّةِ السّامِيَةِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ طَهَّرَهُ الْجَليلُ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنِ افْتَـخَرَ بِهِ جَبْرَئيلُ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ ناغاهُ فِي الْمَهْدِ ميكآئيلُ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ نُكِثَتْ ذِمَّـتُهُ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ هُتِكَتْ حُرْمَتُهُ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ اُريقَ بِالظُّـلْمِ دَمُهُ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُغَسَّلِ بِدَمِ الْجِراحِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُجَـرَّعِ بِكَأْساتِ الرِّماحِ أَلسَّلامُ عَلَى الْمُضامِ الْمُسْتَباحِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمَنْحُورِ فِى الْوَرى ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ دَفَنَهُ أَهْـلُ الْقُرى ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمَقْطُوعِ الْوَتينِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُحامي بِلا مُعين ... أَلسَّلامُ عَلَى الشَّيْبِ الْخَضيبِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْخَدِّ التَّريبِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْبَدَنِ السَّليبِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الثَّغْرِ الْمَقْرُوعِ بِالْقَضيبِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الرَّأْسِ الْمَرْفُوعِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الاَْجْسامِ الْعارِيَةِ فِى الْفَلَواتِ ... تَنْـهَِشُهَا الذِّئابُ الْعادِياتُ ... وَ تَخْتَلِفُ إِلَيْهَا السِّباعُ الضّـارِياتُ ... أَلسَّلامُ عَلَيْك َ يا مَوْلاىَ وَ عَلَى الْمَلآ ئِكَةِ الْمُرَفْرِفينَ حَوْلَ قُبَّتِك ...

اندک اندک جمع مستان می رسند ...

دوشنبه, ۱۳ آبان ۱۳۹۲، ۱۲:۵۰ ق.ظ
و پناه بر او از شرّ شیطان ِ رانده شده
نون و القلم؛ و ما یسطرون ...
و تو چه میدانی که نگارش ِ قلمی که در میانه ی قدرت ِ یداللهّی؛ رقص ِ بدمستانه ی جنونی می دهد؛ سودای عاشقانه ی کدام معشوق ِ خدایی را خواهد داشت؟
امشب را اما باید قلم های شکسته ی محبتت را از کنج ِ تاریک ِ پستوهای خاک گرفته ی غفلت ها، دست چین ِ غلامانه کنم و وضوی ِ طهارتی از جنس ِ اشک های جنون ِ نمی دانم کجایی بسازم و صاف در همان وقت ِ مبارکی که گمانش را هم نمی برم؛ از وسط ِ همه ی حال های ناخوب ِ خود ساخته ی بی اویی؛ بر تقدّس ِ قلمی که بوی تو را می دهد؛ سوگند ِ زیبای جنون بخوانم و با همان خط ِ همه فهم ِ دوست داشتنت؛ بر لوح ِ سینه ی خادمان ِ خیمه های سیه پوشت؛ آهسته و خوانا بنویسم؛
قسم به عشق!
آری سوگند به عشق آنوقت که اعجازش را نمیفهمیم و نمی فهمند!
سوگند به عشق آنگاه که معشوقی از عاشقی عاشق تر است!
سوگند به عشق آنجا که عاشق و معشوق هردو یگانه اند!
و سوگند به عشق آنگاه که معجون ِ نامعلوم  ِ عشق در قاموس ِ اشک های بی دلیل، قلب های قفل خورده ی نابندگان را خواهد شکست!
و تو باور نکن بغض هایی که با رقص ِ قلم می تکند؛ از درون ِ ناپیدای نابندگان ِ همیشه غافل است که تا کشش ِ حضرت اربابی نباشد؛ نابندگان امروز، همان نابندگان دیروز اند!
امشب اما میکائیل و جبرائیل و همه آسمانیان در سکوت ِ آرامش ِ ادب ِ در برابر صور اسرافیلی نام  ِ حسین خاموشند و بانگ ِ جرس ِ کاروان ِ ارباب، غرق شدگان ِ دریای طوفان های زمین را به ندای عاشورایی ِ هل من ناصر ٍ ینصرنی (!)؛ به کشتی نجاتی میخواند که اسرع است و اوسع
ناامیدان ِ نیامرزیده ی ماه خدا و عاشقانه های عرفه را بگو؛ محرّم همان بهانه - خانه ی بخشایش ِ حضرت خداست که حسینیانی که به کوچک تر از بال مگسی لبریز از باران های حسینی شوند؛ بی حساب مغفور اند و اصلا ما را با بخشایش های بهشتی و دوزخی چه کار که پایتخت ِ جنّات ِ خیالیمان تماشای جمال ِ وجه اللهّی ِ حسینی است ...
مخلص ِ کلام جناب ارباب؛
بیا و به رسم  ِ همیشگی کرامت فرزندان ِ زهرا، مرا اذن ِ کریمانه ی بی حسابانه ده که قلم  ِ شکسته ی جاهلانه ام را حسب ِ تقلاهای بچگانه ام بر قلم  ِ ما یستطرونی ِ یداللهّی ات اقتدای بندگانه کنم تا واژه واژه های پریشانیم را؛ نذر  ِ سرسلامتی ِ روضه های محرّمانه ات کنم ...
 

نظرات  (۴)

راه طور است، اگر شعله‌وری، بسم‌الله ...
پاسخ:
دلم میخواهد که بگویم بسم الله
لاف بزرگی است اما ...
دوستان:

می خوایم قدمی برداریم به سمت سفینه النجاه. می خوایم درسهای عاشورا رو برای خودمون یادآور بشیم. می خوایم علت و فلسفه ی اصلی گریه بر سیدالشهدا رو بفهمیم. می خوایم الگوهای نهضت رو بررسی کنیم. می خوایم در یک کلام کربلایی بشیم.

پس یا علی.... با ما همراه باشید.

در قدم اول هرکسی از دوستان برای سوال هامون جوابی داره خوشحال میشم بیان کنه.

سوال 1- چرا ما برای امام حسین گریه می کنیم؟ چه نیازی به این اشکها؟؟

سوال 2- چرا امام حسین مثل پدر و برادرش سکوت و صلح نکرد و قیام کرد؟

۱۶ آبان ۹۲ ، ۰۱:۳۰ سید محمد رضی زاده
ما تا بر سر خوان حسینیم، تافته جدا بافته عالمین ایم. من و تو تا حسین را داریم، والله در دل چه غم داریم و چه کم داریم در دنیا. به یقین تا دل شیدای مان به آتش عاشورای حسین شعله ور است، آتش این دل با هیچ زمستان و برف و بورانی سرد نمی شود و زبانه عاشقانه این آتش فرو نمی نشیند. پس قسم به عشق حسین، کربلا منتظر ماست بیا تا جاودانه شویم!
أَلسَّلامُ عَلى مَنْ جَعَلَ اللهُ الشّـِفآءَ فی تُرْبَتِهِ،
سلام بر آن کسى که خداوند شفا را در خاکِ قبرِ او قرار داد ،
بیمار تو را،
درمانی جز دیدار نیست...
ح س ی ن عشق منی...

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
تجدید کد امنیتی