حساب

اول دفتر یکی از بچه ها یه آیه دیدم که خیلی ذهنمو مشغول کرد.

راستش هم ناامید کننده است هم امیدوار کننده. ناامید کننده واسه خودمونو کارامون و روزمرگی ای که اکثرمون دچارش هستیم و امیدوارکننده از این جهت که خدا جوری آیه رو گفته که انگار  از سر محبت دلش واسمون سوخته.بیشتر از این حرف نمیزنم خودتون آیه رو ببینید و اگه وقت کردین نظرتون بگید

اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَهُمْ فِی غَفْلَةٍ مَّعْرِضُونَ

(مردم را وقت حسابشان نزدیک شده و آنها همچنان در غفلت و بى‏خبرى رویگردانند)

سؤ ال : با توجّه به اینکه معناى ((غفلت )) بى توجّهى نسبت به چیزى ، و معناى ((اعراض )) روى گرداندن با توجّه از چیزى است ، پس چگونه غفلت و اعراض در کنار هم مطرح شده اند؟

به نظرم دونوع غفلت داریم

یکی غفلتى که طرف با هشدار بیدار مى شه
یکی هم غفلتى که مقدّمه ى اعراض است ، یعنى فرد غافل نمى خواهد بیدار شود. مثل کسى که خودش را به خواب زده که با صدا زدن هم چشم خودشو  باز نمى کنه.یه ضزب المثل انگلیس هم هست که میگه:کسی که خوابه رو میشه بیدار کرد اما اونی که خودشو به خواب زده نه!

کاش جزو هیچکدوم از این دو دسته نباشیم