یا من یعلم الضمیر الصّامتین

بگذار امشب همه ی ادبیات های پرتکلف و لاف های همیشه سنگین ِ مزوّرانه را به دست ِ بی رحم جلادهای سکوت بسپارم!

بگذار امشب همه ی واژه هایی که از استعمال های ریاکارانه ام گریزان اند؛ به حال پریشان گویی اضطرارشان رهسپار لال مانی کنم!

و بگذار تا همیشه ی تاریخ کربلا؛

سردرگم حیرت هایی شوم از جنس ِ همان فلسفه بافی های احمقانه ای که رمز مبهم دعوت شدنت را به استهزای جهالت می گیرند ...

آری در حریم حسین؛

تنها دعوت،

شرط ورود است ...

 

خدا اگر بخواهد

ارباب اگر رخصت فرماید

اجل اگر مهلت دهد

در اربعین ِ آوارگی،

زائر حریم پرحزن ِ حسین خواهم بود ...

و من در تقلای سپاس های بچگانه ام بر دعوت های حسینی؛

بلندترین و فصیح ترین ادبیات ِ پریشانی ام را؛

در التهاب ِ برزخانه ی سراسر شوق و شرم  ِ نابندگی؛

فریاد ِ سکوت خواهم زد ...