پاییز که میشود؛ آدم ها میان ِ خس خس ِ خرد شدن ِ برگ های نارنجی، مُردن را میچشند !
و مرگ در قاموس ما، واژه ایست که هم تلخ است و هم شیرین!
آنوقت که نفس های انتظار، بی درک ِ حضور ِ سبزت ضایع شوند؛ قارقار ِ کلاغ های حسرت، سکوت ِ آرمش ِ آبکی آدم ها را خواهد شکست!
حاجتی نیست به مواخذه ها و عتاب ها که ما خوانده ایم کفی بنفسک الیوم علیک حسیبا
آری ما معترفیم که عمر ِ این دل های هرجایی، سراسر مرگ است و تلخی!
اما حضرت ِ بابا؛
با اینکه سال هاست از درد ِ غربت ِ غیبتمان، صدباره جام ِ تلخ ِ مرگ را سر کشیده ایم؛ هنوز سکوت ِ عصرهای پاییزی، جان می دهد برای از تو نوشتن، که ما هزارباره آب ِ دهان ِ اشتیاقمان را فروخورده ایم از حلاوت ِ حدیث ِ عشق ِ من یمُت یرنی ...
اینجا اما چهار فصل سال پاییز است و شمار ِ وقوف های منجمد؛ 1143 ساله اند!
هاجران ِ تشنه ی جمالت، میان ِ این مرگ و آن مرگ، سعی ها کرده اند و ما هنوز در برزخ ِ صفای زیارت ِ جمالت مانده ایم!
مخلص ِ کلام جناب ِ بابا؛
ساده بگویمت؛
شکّی نیست در همه جایی بودن ِ این دل های خراب و اصلا کلاغ ِ سیاه ِ سلوک ِ ما، از جوجگی پر نداشت!
اما مگر نه اینکه جناب ِ حضرتت صاحب امر ِ کن فیکونی و به نظرة رحیمه ای کیمیا کننده ی هر مس ِ وجودی هستی؟
پس دستان ِ نوازش ِ ولیّ الّلهی ات را بر بال های شکسته از گناهمان بکش تا به تبرّک ِ عطر ِ دستانت، کبوتر ِ دست آموزت شویم ...
آری کبوتران ِ حرمت را چه باک از سیاحت ِ عالم که آشیان ِ عشقشان، آستان ِ دستان ِ پر مهر توست.
حبیب ِ محمد؛
بیا و به ذکر ِامّن یجیب ِ تنهایی، دعای تعجیل فرج ِ خودت را بخوان و در صور ِ اسرافیلی ِ نام ِ حسین بدم تا ما سیاه رویان ِ حریمت، کبوترانه محشور شویم و پروانه وار به گرد ِ کعبه ی امامتت حاجی شویم و تو برایمان بخوانی وعده ی مکنت مستضعفین را به آیه های الیس الصبح بقریب ...
حرفهایم اگر پریشانند تقصیر واژه هاست!
بس که برای تبرّک شدن به نامت هول می کنند...
