لحظه های فطرتی !
بعضی وقت ها هست که آدم ها مضطر می شوند ...
همان وقت ها که نهایت ِ توان ِ دست ِ منیّتشان؛ به باز کردن ِ گره های کور خودساخته هم نمی رسد!
همان وقت ها که زانوهای لرزان ِ از ترس و خوفشان؛ گواه ِ ضعف های بدون شرحشان می شود!
همان وقت ها که تپش های قلب نامطمئن شان؛ نشانی ِ اطمینان های جورواجور ِ ناخدایی است!
و همان وقت ها که باران ِ داغ ِ عرق های اضطراب؛ پر می شود از شرم های بچه گانه ی روبه رویی با حضرت پدر ...
این وقت هاست که تنها ملجا و آشیان ِ امن ِ عالم؛ فریاد ِ اضطرار ِ فطرت است به نداهای آشنای یا غیاث المستغیثین ...
حضرت ِ خدا،
در مصاف نابرابر ِ رویارویی با جناب ِ حضرتت؛ تنها سلاح ما دعایی است مزیّن به اقرار و اعتراف
اعتراف ِ به فراموشی ها و غفلت های خودساخته
اعتراف ِ به جهل ها و طغیان های متکبرانه
اعتراف به زیادی شهوت های نگه دارنده!
و ما فرزندان جناب ِ آدم؛ معترفیم!
معترفیم به دهان ِ سرتا پا آلوده به جمیع ِ شجره های ممنوعه
اصلا ما همان مسافر ِ سوار بر کشتی ِ بی تویی هستیم در دریای طوفانی غفلت ها
ما اما اگر فإذا رکبوا فی الفلک دعوا الله مخلصین له الدّینیم؛ معترفیم که تخته پاره های تنهاییمان را تاب ِ تحمل طوفان ِ فراموشی تو نیست
و ما معترف تریم که اینبارهم قرار نیست پس از امدادهای اضطراری ات سر به راه ِ همیشگی صراط همیشه مستقیم ات شویم که ما شان ِ نزول فلمّا نجاهم الى البرّ اذا هم یشرکونیم!!!
اصلا سعی و صفای ِ برزخی ما ناآدمان؛ در میانه ی همین بهشت باتویی و دوزخ ِ بی تویی است ...
تو اما اگر صاحب و خالق امر کن فیکونی و صاحب مقام هدایتی، ما بیچارگان و درماندگان ِ از خویش را به نظرة رحیمه های الهی ات؛ راهبر حضرت ِ صراط باش که ما تو را به اسما طاهره ات خوانده ایم ...
دست ِ امّن یجیب ِ اضطرار ِ ما؛ به ریسمان الهی حضرت ِ ولیّ الله گره خورده است و ما تو را به اسما 14 گانه ی حسنی خوانده ایم
ما غلامان رو سیاه حضرت ِ اربابیم و عالم و آدم ما را به غبار چادر خاکی حضرت مادر می شناسند!
ما جیره خوارن ِ همیشگی حضرت امیریم و سینه زنان ِ حضرت کریم!
ما فراریان ِ از صیادهای نفسانی؛ ملجا و پناهی جز حریم امن حضرت سلطان نمی شناسیم
ما یتیمان حضرت صاحب (عج) جز برای دعای پدرانه ی حضرتش کیسه امیدی ندوخته ایم ...
پس یا حضرت ِ رئوف؛ بحق الرّئوف
اغثنا و ارحمنا
انت کما نحب؛ فجعلنا کما تحب
پاسخ نوشت:
فلسفه ی همه ی این تربت نویسی ها و لاف زدن ها و سیاهه کردن ها؛ همین باشد که یکوقت هایی که حال دلم ناخوب است؛ پرسه زدن های ِ میان ِ پریشان نوشت ها و جنون نوشت ها، مسکّن ِ دردهای غربتم باشند؛ برای من حجّتی است مکفی، تا حکم به دوام حیاط خلوت ِ تربت دهم ...
خدا را چه دیدی
شاید میان این تربت نویسی ها، به تک نگاه ِ لطفی، یکهو ما را هم تربت کردند!
شاید ...
...