امشب مثل شب های دیگر ِ کربلا نیست و مشک های حضرت ِ سقا بیابان اند!
بزرگی میگفت؛ از سه روز مانده به تجلّی ِ خدا؛ آب را بستند و هول خیام را گرفت!
هول غیر از ترس است و خوف!
هول آدم را یکهو از پا می اندازد و هول کردن مراتبی دارد!
تا فردا اما؛
خدا بزرگ است ...
این روزها که حـ سـ یـ ن با هر بهانه ای می بارد و جز جناب ِ حضرتش سرّ ِ آیه های استرجاع را نمی داند، جمال ِ حسنی ِ عبدلله، بهانه ی اشک های حضرت ِ ولیّ الله است و عبدالله همان میراث دار ِ خاطرات ِ مادری است !
بغض های گاه و بی گاه ِ ابن الحسن، یادآور ِ سکوت های مجتبی است در روزهای کبود ِ فاطمی !
عبدالله اما هر روز تمرین ِ سپر بودن می کند برای مدافع ِ ولیّ الله شدن که این وصیّت ِ روز و شب حضرت ِ باباست ...
آری؛ روضه ی غربت مجتبی خواندنی نیست!
مُردنی است!
و لشکر ِ حضرت ِ حـ سـ یـ ن پر است از شهدایی که به حکم موتوا قبل ان تموتوا کشته ی محبت ارباب اند و عمو هست و امن هست و علی هست و ارباب هست و آب هست و عـ طـ شـ نیست ...
تا فردا اما؛
خدا بزرگ است ...
