این روزها که کم کَمَک برگ های نارنجی پوش ِ کهنه سال، به ضرب آهنگ ِ هوهوی بادهای پاییزی هوای رقص ِ سقوط کرده اند و سرمستی ِ خنکای بهاری ِ پاییز، ازدیاد ِ رنجش ِ رفتگر ِ نارنجی پوش شهر را از یادشان برده است؛ آدم های شهر در تلاطم ِ بازی های ِ بزرگسالانشان وجه تشابه ِ برگ بودنشان را فراموش کرده اند و شاعران ِ شهر هم حسب ِ عادت ِ اجباریشان پاییزانه می گویند!
برای من اما پاییز فصل ِ برزخی ِ سال های خوب و ناخوب ِ عمر آدمی است!
همان فصل ِ تلخ ِ همیشه شیرینی که برگ های رنگ پریده اش، پیامبران ِ بشارت ها و انذارهای خداوندی اند و برای آنان که اهل تماشایند، غار غار کلاغ های خوش صدا، پر است از صورهای اسرافیلی حضرت دوست!
و پاییز فصل اشک ها و لبخندهاست
همان فصلی که بادهای پاییزی اش روزمرگی ِ آدم های روزمره را هم قدری تکان می دهد تا شاید از پس دلبستگی های خاکی، قدری هم مهیای روز ِ حسرت ِ برگ ریزان شوند!
سکوت های عصرانه ی پاییزی پر است از تلاوت ِ فصیح ِ آیه های استرجاع که بازگشت ِ برگ ها به سوی اوست!
و اصلا پاییز تفسیر ِ قرآنی ِ بیدهای مجنونی است که به آیه آیه های اقترب للناس حسابهم مومن اند و عابران شهر همان شان ِ نزول هم فی غفله معرضون اند!
خش خش برگ های پاییزی انعکاس ِ خدایی ِ چه چه مستانه ی قناری های بهاری است که حالا خیلی وقت است به زعم عابران ِ مشغول ِ شهر، خاموشند!
و اصلا ما را به زعم عابران ِ همیشه عاقل ِ شهر چه کار؟!
عابرانی که مرگ ِ هادمُ الّذّات را به تلخ ترین زهر کشنده ی جهانی تعبیر می کنند که طعم شیرین ِ دنیای ِ بازیچشان را هدم می کند؛ همان هایند که با مناجات گنجشکانه ی صبح و عصر ِ درخت‌های چنار هم سر جنگ دارند!
برای ما اما که پریشان گوییم و پریشان نویس، موتوا قبل ان تموتوا عاشقانه ترین فرمان ِ حکومتی حضرت خداست که حلاوت ِ شیرینی اش هدم کننده ی جمیع ِ توهمات شیرینی است!
و پاییز همان فصل فرصت های طلایی ِ حضرت خداست که رنگ های زرد ِ نقاشی اش، جان می دهد برای تمرین ِ مُردنی قبل از مُردن!
سال پیش همین وقت ها !
