نجوا

 

بارالهـــــــــــا!

من خود می دانم که چه کاره ام و چه معصیت هایی که مرتکب نشده ام. در آن حین از تو خجالت نکشیده ام، در حالی که اگر در نزد بنده ای انجام می دادم، تا ابد سربلند نمی کردم؛ ولی با این همه گناه و معصیت از رحمت بی کران تو ناامید نیستم.

من بنده ای روسیاه بودم که تو مرا اکثر اوقات خوب جلوه دادی و در میان مردم آبرو بخشیدی، شکر می نمایم تو را در قبال این مهربانی.

تو راه توبه و بازگشت را به روی بندگانت باز کردی و من هم با چشمی گریان و دلی پشیمان با گذاشتن پیشانی ام به خاک، اعلام ذلیلی می کنم...

                                                                            شهید علیرضا هاشم پور