دوست دارم تا همان لحظه ی مقدس افطار ِ نگاه؛
روزه دار لال مانی سکوتت باشم!
ای سکوتت بلندترین فریاد ِ همه چیز؛
بگذار اشک های ندیدنت
بگذار حسرت های نشنیدنت
بگذار بغض های نبوییدنت
تا همیشه ی تنهایی عاشقی؛
فاصله های غیبت ِ مرا؛ به استهزای جنون بگیرند!
من اما تا همیشه ی اراده تو؛
دیوانه ترین معشوق ِ خودعاشق پندار توام...
حضرت ِ صاحب، اجرک الله ...
قال سیّدی و مولای حسن ابن علی الزّکیّ العسکری (علیه السّلام و الصّلوات):
إِتَّقُوا اللّهَ وَ کُونُوا زَیْنًا وَ لا تَکُونُوا شَیْنًا
تقواى الهى داشته باشید، مایه زینت ما باشید نه زشتى ...
إِنَّ الْوُصُولَ إِلَى اللّهِ عَزَّوَجَلَّ سَفَرٌ لا یُدْرَکُ إِلاّ بِامْتِطاءِ اللَّیْلِ
وصول به خداوند عزّوجلّ، سفرى است که جز با عبادت در شب حاصل نگردد
هم نام ِ حضرت ِ مجتبی که باشی؛
تا ابد، غربت عجین توست
اسارت اما،
جنسش زینبی است ...
فرزندان وارثان ِ پدرانند
اینجا امّا میراث ِ اسارت ِ 19 ساله ی سامرّا؛
اسارت ِ 1143 ساله ی حضرت ِ وارث است ...
اللهمّ فکّ کلّ اسیر
تنگنای سامرّا یا پهنای عالم فرقی نمیکند!
از جنس ِ پرواز که باشی؛
قفس؛ همیشه زنجیر است!
گرد ِ یتیمی به کنار؛
غبار ِ ردای ِ خاکی اش؛ پر است از روضه های مهدوی ِ سامرّایی ...
از بس که ما منتظریم !!!
سرت سلامت حضرت ِ عشق
پاییز که میشود؛ آدم ها میان ِ خس خس ِ خرد شدن ِ برگ های نارنجی، مُردن را میچشند !
و مرگ در قاموس ما، واژه ایست که هم تلخ است و هم شیرین!
آنوقت که نفس های انتظار، بی درک ِ حضور ِ سبزت ضایع شوند؛ قارقار ِ کلاغ های حسرت، سکوت ِ آرمش ِ آبکی آدم ها را خواهد شکست!
حاجتی نیست به مواخذه ها و عتاب ها که ما خوانده ایم کفی بنفسک الیوم علیک حسیبا
آری ما معترفیم که عمر ِ این دل های هرجایی، سراسر مرگ است و تلخی!
اما حضرت ِ بابا؛
با اینکه سال هاست از درد ِ غربت ِ غیبتمان، صدباره جام ِ تلخ ِ مرگ را سر کشیده ایم؛ هنوز سکوت ِ عصرهای پاییزی، جان می دهد برای از تو نوشتن، که ما هزارباره آب ِ دهان ِ اشتیاقمان را فروخورده ایم از حلاوت ِ حدیث ِ عشق ِ من یمُت یرنی ...
اینجا اما چهار فصل سال پاییز است و شمار ِ وقوف های منجمد؛ 1143 ساله اند!
هاجران ِ تشنه ی جمالت، میان ِ این مرگ و آن مرگ، سعی ها کرده اند و ما هنوز در برزخ ِ صفای زیارت ِ جمالت مانده ایم!
مخلص ِ کلام جناب ِ بابا؛
ساده بگویمت؛
شکّی نیست در همه جایی بودن ِ این دل های خراب و اصلا کلاغ ِ سیاه ِ سلوک ِ ما، از جوجگی پر نداشت!
اما مگر نه اینکه جناب ِ حضرتت صاحب امر ِ کن فیکونی و به نظرة رحیمه ای کیمیا کننده ی هر مس ِ وجودی هستی؟
پس دستان ِ نوازش ِ ولیّ الّلهی ات را بر بال های شکسته از گناهمان بکش تا به تبرّک ِ عطر ِ دستانت، کبوتر ِ دست آموزت شویم ...
آری کبوتران ِ حرمت را چه باک از سیاحت ِ عالم که آشیان ِ عشقشان، آستان ِ دستان ِ پر مهر توست.
حبیب ِ محمد؛
بیا و به ذکر ِامّن یجیب ِ تنهایی، دعای تعجیل فرج ِ خودت را بخوان و در صور ِ اسرافیلی ِ نام ِ حسین بدم تا ما سیاه رویان ِ حریمت، کبوترانه محشور شویم و پروانه وار به گرد ِ کعبه ی امامتت حاجی شویم و تو برایمان بخوانی وعده ی مکنت مستضعفین را به آیه های الیس الصبح بقریب ...
حرفهایم اگر پریشانند تقصیر واژه هاست!
بس که برای تبرّک شدن به نامت هول می کنند...
سپاسی از جنس ِ آنچه لایق ِ شان ِ بی انتهای تو ست
همان شان ِ فضل اللّهی ات که وقت ِ کرم کردن، می چربد بر همه ی عدل های الهی ات!
همان فضل اللّهی که بی لیاقت بذل می کند و میریزد و می پاشد
خواستم فقط بگویمت حضرت ِ کریم؛
دست های خالی از دستان ِ پدرمان را که دیدی!
راستش را بخواهی، همان بابایی که یادمان داد به مهمانی کریم اگر میروی؛ باید دست خالی باشی؛
زیرگوشمان گفت که دور از مرام کریمان است مهمانی را دست خالی بدرقه کردن
خواستم بگویمت از دعای نیمه شب ِ باباست که جیره خوار ِ نام ِ حسینیم و در این بریز و به پاش ِ رمضانی ات هم، عطش های دم ِ غروبمان با یاد ِ عطش ارباب افطار شد!
حالا اما موعد رفتن شده و دست های همیشه خالی مان خالی تر از همیشه است!
پس یا ربّ الحسین،
عقولمان را کامل کن و اذن رویتمان بده برای زیارت ِ بابا که سخت دلتنگیم ...
اذن می خواهد و لیاقت و معرفت و هزار مقدمه ی دیگری که هزاران مثل ِ منی، به نداشتنشان معترف ایم
اما؛
نوشتن از تویی که انیس الرّفیقی و والد الشّفیقی و اخ الشّقیقی و یک کلام بابایی؛
نه صغری چیدن دارد نه کبری چیدن!
بابا بودن که این حرف ها را بر نمی دارد!
دلت که تنگ شد، باید تنگ شدنش را فریاد بزنی و کولی بازی دربیاوری که آهــــــــــــــای همه ی اهل عالم؛
فقد طـــــــــــــال الصّــــــــــدی ...
تو حالا هی بیا و برایش روضه ی تناسب حجت ظاهر و باطن بخوان و کمبود عقلش را بهانه ی یتیمی اش بشمار و سفارشش کن به تفکری که دقّ الباب ِ بیدار کردن ِ تعقل است و دلخوشش کن به آفتاب ِ پشت ِ ابر و حضور و ظهور و چه و چه و چه!
مگر توی کتش می رود لامروّت!
دل است دیگر؛
بهانه ی بابا که گرفت؛ نه کمبود معرفت می فهمد، نه اذن رویت نداشتن،
پای یتیمی اش را می کند توی تک کفش ِ دلتنگی و هی نق می زند!
تف توی ریا !
چند وقت پیش که دکترهای عالم جوابمان کردند، رفتیم سراغ طبیبی که من لا طبیب له !
حضرتش تجویز فرمود که مسکّن ِ زیارت ِ باب الجواد و حرمین عشق و کجا و کجا، تسکین درد ِ یتیمی هست؛ درست.
اما آنفلوانزای غربتی تان را، شفایی جز اذن رویت ِ جمال ِ یوسف آفرینش نیست!
مخلص ِ کلام حضرت ِ بابا
شمایی که علم کلّ شی احصاست در وجود مبارکت، حتما میدانی که وضع خراب ِ ما غربتی ها، بهتر از حال ِ خراب ِ ماه مبارکمان نمی شود!
اصلا راستش را بخواهی، بعد از یک ماه تقلی کردن برای آدم شدن، تازه فهمیدیم بیچاره ایم و خلاصه حسابی نا امید شدیم از زور زدن های بچگانه مان!
اما شما که صاحب امر کن فیکونی و به نظرة رحیمه ای نستکمل بها الکرامه میکنی؛
بیا و به گل روی حضرت ِ مادر، این آخر ماهی، با گوشه ی نگاهی،
فجعلنا کما تحب و ترضی
بحقّ الحسین
وقتی زمین می لرزد، نائب ِ صاحب هم می آید برای سرسلامتی!
حکما زمین ِ دلمان که بلرزد، فرج خواهد شد ...
من اما عاشق این پست های تکراری ام!
بچه تر که بودم و داستان هاجر و سعی و صفایش را برای سیراب کردن طفلش شنیدم، هی برایم سوال می شد که آخر بانو، شما که یک بار به فرض اشتباه رفتید و سراب دیدید؛ تقلّای چندباره تان دیگر چه صیغه ایست؟
حالا میفهمم همیشه غرض از تقلی، عـــــطــــشــــ نیست!
اصلا گاهی باید سعی کنی برای سعی،
صفا کنی برای صفا ...
چه میگفتم؟ (با لهجه ی من ِ او امیرخوانی)
حرف سعی بود یا صفا؟
آهان، طفلی عـــــطــــشــــ داشت ...
همین قدر بگویمت که السّلامُ علی الطّفل الرّضیع ...
کعبه دل که امام مبین باشد؛
گمانم سعی و صفای این دل خراب؛
از مشهد است تا کربلا
و از کربلا است تا مشهد!
و خدا نکند دل بیچاره ای میان حرمین ِ عشق
بمرید از تشنگی عصیان
که سعی و صفای اینچنینی را
زمزم ِ عشقی باید از جنس ماء ِ معین ِ اربابی مهدی نام ...
اَ اَدخلُ یا عشق؟
وقتی مدینهُ العلم محمد باشد و علی باب الرّسول
وقتی بانو بضعهُ الرّسول می شود و امّ ابیها
وقتی حسین، منّی می شود و محمد من الحسین!
و وقتی مجتبی میان این سیاهه هم، غریب است!
باید دوزّاری دلت بیافتد که کلّنا نور واحدا، قانون مکرر اهل کسا است!
پس عجیب نیست اگر ویزای کربلایت از دستان ِ مبارک امام الرّئوف باشد
کربلا باب الجواد نداشت اما،
باب الجواد ِ رضا،شاه در ِ باب های کربلا است!
آخر ِ سعی است یا اول ِ صفا؛
الله اعلم ...
گفت اجرت ِ کارگر را قبل از خشکیدن ِ عرقش بدهید!
(بگذریم که بعضی کارها خودشان مزداند!)
فقط خواستم بگویمت نواده ی حضرت ِ کریم، گل پسر ِ مادر، منقم ِ ارباب،
بابا جـــــــــــان،
عرق ِ عطش نخشکیده، باب الجوادیمان کردی ...
دست مریزاد به کرمت؛
فقط بی زحمت، حالا که دستت توی آب و گل است، یک فروند دعای مشتی، از آن خلیفة اللّهی ها که کن فیکون می کنند؛ چاشنی زیارت لایحتسبمان کن که انت کما احب، فجعلنی کما تحب ...
کربلایت که رضوی باشد؛ لاجرم مهر تکمیل زیارت حرمین؛ اذن دخولِ باب الجواد است...
وعده یک نوبت طعام است برای آیت کُشی!
عاشقی میگفت:
« قـاســم یعنی قسمت کننده ے عسـل دست هاے حُ س ی ن »
میان ِ گ و د ا ل اما؛
قـــاسمی قسمت شد...
آری قـــاسم یعنی قسمت کننده ی نذر مجتبی برای حســـین؛
بازهم کریمـــــانه قسمت کرد؛
این بار قاســــــم را!
گفت روایت است در آخرالزّمان؛
المومنُ ضالٌّ !
گفت شنیده بودم بحار پر است از روایات ِ جعلی!
گفت خُلق الانسان عجولا
مومن در آخرالزّمان،
از پی ِ گمشده ای، گم شده ...
اصلاح نوشت!
داشتند با بابا قدم می زدند در بازار دنیا
دست در دست!
یکهو حواسش رفت توی ویترین ِ پر زرق و برق ِ دکّان ها...
تا به خودش آمد؛
دست بابا را رها کرده بود!
یکهو زد زیر گریه
وسط ِ بازار!
خودش گم شده بود اما فریاد می زد
آهای ایّها النّاس؛
بابا گم شده ...
خواستم فقط بگویمت حضرت ِ کریم؛
نکند به دست های خالی از دستان ِ پدرمان نگاه کنی!
تو که هم خبیری، هم علیم،
لابد خوب می دانی بار ِ سنگین ِ ناخوبی ها، سال هاست یتیممان کرده و از صاحبمان تنها میراث دار ِ ذکر ِ یا ابانا استغفر لنا ای هستیم که لق لقه زبانمان شده است و ندبه های شلخته ای که بعضا بوی همه چیز و همه کس می دهند جز او!
خواستم بگویمت با همه بی کسی مان؛ بابا یادمان داده است به مهمانی کریم اگر میروی؛ باید دست خالی باشی و ما دست خالی ترین ِ مهمانان ِ ناخوانده ایم!
خواستم بگویمت از دعای نیمه شب ِ باباست که جیره خوار ِ نام ِ حسینیم و در این بریز و به پاش ِ رمضانی ات هم، ما را هوای سفره ی عطش ِ حسین است!
پس یا ربّ الحسین،
ما را به نام ِ حضرتشان بپذیر که سخت محتاجیم ...
اگر امام حجّت ظاهر است و هادی؛
عقل، حجّت ِ باطنی است که مهتدی است و پذیرنده ی هدایت ِ امام
پس شرط آمدنت، کامل شدن ِ عقل ماست!
فدای روزه هایت، دعا کن تا به برکت نفس های نازنین ات؛
عقلمان کامل شود...
خبر!
جلسات صبح های ماه مبارک رمضان ِ استاد معمار منتظرین،
با موضوع «عقل»،
هرروز ساعت 12 ظهر از شبکه 5 اصفهان پخش می شود
امشب لیلة الرّغائب است و همه آرزوی ما غائب !
و کاش شام این آرزو سحر گردد
و کاش مرد غزل خوان شهر برگردد
نه باید گفت، مرد غزل خوان شهر اینجاست
نزدیک تر از ما به ما
باید گفت
کاش مردم شهر برگردند
که امامی سخت منتظر است!
رغائب جمع مکسر رغبت است و رغبت یعنی میل شدید
آرزو، میل شدیدی است که معمولا دور از دسترس است!
بین خودمان باشد،
اینقدر نیامدی که رغبتمان، آرزو شد!
راستی مرحله بعد از آرزو، خیال است!
نکند خیال پرداز شویم!
پ ن: جهت تعجیل در فرج مولا, یک دقیقه تفکر در اعمالمون
