قلاده های طلا، یک 30نمایی سیاسی

بررسی آثار هنری، که سینما نیز یکی از آنها محسوب می شود؛  کاری است بس دشوار، که نیاز به شناخت دقیق هنر در درجه اول و ثانیا اشراف بر ابعاد مختلف عواملِ موثر بر خلقِ اثرِ هنری دارد و صد البته اگر دو مورد فوق محقق شود، همواره باید به این روایت نورانی امیرمومنان نیز توجه داشت که حبّ شی یُعمی و یُصم.

قلاده های طلا را می توان از دو جنبه بررسی کرد. نخست با یک نگاه مطلق گرا و ایده آل سنج، ساخته طالبی را با ساخته های روز سینمای جهان بسینجیم و سپس از منظری دیگر، فیلم را با نگاهی نسبی و واقع بینانه، در میان آثار موجود در سینمای فعلی مورد ارزیابی قرار دهیم.

زجری که از فجر می کشیم!

گاهی باید نوشت. از کجا و از چه نمی دانم. فقط باید بنشینی و دق و دلی دردهایی که برای شنیدنشان شنونده ای نیست؛ سر قلم و کاغذ بیچاره ای خالی کنی که قرار است حکایتگر قصه پر غصه جدایی باشند. جدایی نسلی از نیستان هویتش. هجری که اگر مرد و زن از نفیر این ظلم و جفا، روز و شب بنالند؛ بازهم کفاف این مصیبت عظیم نخواهد بود!

در سینمایی که درآمدسازی و شهرت طلبی جایگزین پیشبرد آرمان های یک ملت شود؛ چاقوی تیز سینما، جان عقاید نسل جوان را خواهد گرفت و کار به جایی می رسد که سینماگر، برای جلب توجه مخاطب، از هر وسیله ناصوابی استفاده کرده و به جای شرمساری از استعمال شوخی های جنسی و رکیک در ساخته اش؛ با وقاحت خود را انسانی رکیک و متعلق به سینمایی سخیف می داند! همین می شود که سرتاپای سینما و تلویزیونمان مملو از آثاری است با ماهیتی فکاهی و هزل گونه؛ که لودگی را به جای طنز به خورد مخاطب مسلمانی می دهد که قرار است مشمول و عباد الرحمنی باشد که هم عن الغو معرضون اند!

هالیوود علیه hollywood

حالِ امروز سینمای غرب، به عنوان نمودی از آینه باطنی انسان امروزی؛ ساده و در عین حال پیچیده است! ساده از این جهت که انسان غربی در تمنای پاسخ به نیازهای فطری خود، به بیراهه رفته و سخت عاجز است و پیچیده از این لحاظ که با تلاش های بیهوده و متوهمانه، هر روز بیش از پیش در منجلاب این نیست انگاری فرو می رود و سینما در تفکر بشر غربی، به ابزار دستی برای مغروق تر شدن در دنیای خیالی مبدل گشته است تا با ساخته های رویاپردازانه اش بیش از پیش غرق در توهمات نفسانی باشد.

گاهی برای غرق شدن در لذات جنسی، همه حریم ها را می درد و صنعت پورنو تاسیس می کند. گاهی قوه غضبیه اش را لجام گسیخته می کند تا هرچه در توهمات رذلش می گذرد هویدا کند. گاهی تاریخ و تمدن می سازد و خود را، قهرمانِ تاریخی جلوه میدهد که نداشته؛ گاهی در پاسخ به عجز و تنهایی اش، سوپر قهرمانانی خلق می کند که خود بر خیالی بودنشان واقف است. گاه ترس ناشی از عاقبتش، موجودات فضایی را به جان زمین می اندازد و گاه عاقبت زمین را آنگونه که در رویاهای خود تمایل دارد رقم می زند!

---

بی ربط یا باربط؛ این نوحه حاج محمود جگر می سوزاند...

حبه قندی برای سینمای تلخ!

به نام خداوندی که خالق عشق است و شیرینی!

میرکریمی را شاید با مجموعه تلویزیونی″بچه های مدرسه همت″ بشناسیم؛ شاید هم با کارهای متفاوتِ سینمایی اش چون؛ ″کودک و سرباز″، ″زیر نور ماه″، ″اینجا چراغی روشن است″، ″خیلی دور خیلی نزدیک″ و″ به همین سادگی″. اما این بار، کارگردان جوان و خوش ذوق که رزومه هنری اش نشان از علاقه و مهارت او برای داستان سرایی دارد؛ ″حبه ی قندی″ ساخته، تا از پس لایه های فراوانِ داستانِ به ظاهر ساده اش؛ مذاقِ تماشاچی ایرانی را حسابی شیرین کند!

وقتی شکارچی صید می شود!

_{بالاخره پس از کش و قوس های فراوان دوساله؛ یکی دیگر از فیلم های ضدصهیونیستی سینما ایران، اکران شد. پرویز شیخ طادی که، سرزمین پدربزرگ، دایناسور، سومین روز پس از مرگ، سینه سرخ، پشت پرده مه، روایت سه گانه(اپیزود اول، یک آرزوی کوچک)، دفتری از آسمان را در کارنامه کارگردانی خود دارد؛ این بار ساخت فیلمی متفاوت را، چه از حیث موضوع و چه از لحاظ ساخت به عهده دارد.}

_{کارگردان این اثر که به حق، یکی از دغدغه مندترین کارگردانان سینمای ایران است؛ شکارچی شنبه را با ساختاری دراماتیک و داستانی، ساخته تا به روایت برخی از زوایای پنهان فعالیت های صهیونیسم بپردازد و به گفته خود، پرده ای از نیات شوم این فرقه ضاله برداشته و ماهیت فکری آن ها را برملا سازد.}

  این مطلب در سایت خبرنامه دانشجویان ایران

 

محبت مس وجود را طلا می کند

به بهانه اکران دیرهنگام این فیلم در رسانه به اصطلاح ملی؛ مناسب دیدم مطلب زیر را که حدودا شش ماه پیش سیاهه کردم در اینجا قرار دهم

نقد آثار هنری، که سینما نیز یکی از آنها محسوب می شود کاری است بس دشوار که نیاز به شناخت دقیق هنر در درجه اول و ثانیا اشراف بر ابعاد مختلف عوامل موثر بر خلق اثر هنری دارد...

اخراجی هایی که افراطی می شوند

اولش این نقد که مربوط به دو هفته پیش می شه رو توی یه وبلاگ دیگه قرار دادم اما الان با این سیل مجیزه گویی های همراه تملق، دیدم اگه سکوت کنم کارم جز خیانت نیست! بگذار کسایی که می خوان سو استفاده کنن کارشونو بکنن. مرحمت های دوستان هم در قالب کلمات قشنگشون نثار بنده شده و می شود! اما نمی توان صبر کرد تا سر حریم های اعتقادی بریده شود و سپس برای آن مجلس ترحیم گرفت.  پس علی الله...

اخراجی هایی که افراطی می شوند

نقد و بررسی هر اثر هنری، به دور از تعلقات فکری و علایق شخصی، کاری است بس دشوار که غالبا به خروج از محور انصاف می انجامد و باید گفت بسیار اندک اند افرادی که بدون غرض در رد یا تایید یک اثر هنری، قلم می‌زنند. تماشای این فیلم، مرا واداشت تا کلامی در برداشت شخصی خود از این فیلم بنویسم. مسلما موارد طرح شده توسط اینجانب خالی از اشکال نخواهد بود وامیدوارم از حیطه انصاف خارج نشده باشم.