چون باران باش
رنج جدا شدن از آسمان را
در سبز کردن زندگی
جبران کن
و
به یاد داشته باش
که زمان به خاطر هیچ کس منتظر نمی ماند.
فراموش نکن که:
دیروز به تاریخ پیوست
فردا معماست
و امروز هدیه ی خداست
پی نوشت: مضمونه یه حدیث از مولا: مومن اهله حاله!!!
قال امیرالمومنین (ع):
ما فات مضی و ما سیات فاین؟ قم فاغتنم الفرصه بین العدمین
آنچه گذشت گذشته و آنچه خواهد آمد کجاست؟ (آینده هنوز نیامده)؛ پس برخیز و فاصله بین دو نیستی را غنیمت شمار...
دست خودم نیست افسار دل...
لامصب نه وقت میشناسد؛ نه قدر!
اصلا یتیمی این چیزها سرش نمی شود!
یکهو تنگ می شود برای جای خالی ات!
طعم دهانه دلم، تلخ است...
تلخه تلخ...
شاید به تلخی وقتی که چشم باز کردم و دیدم؛
رها کرده ام دستم را ز دستان پدرانه ات؛
به هوای دکان های این دنیای بازیچه...
آهای...
بگو همه مترجمان عالم جمع شوند...
می خواهم؛ سکوتم را برایت معنا کنند...
دوباره جوره این دل رم کرده را؛
پریشانی کلام می دهد!
به قلمه دلم، نخندید!
در کوثر اشک؛
غسل شهادت کرده اند؛
تک تک حروفش!
شاید مقتول شوند؛
به تیغ ابرویی!
آهسته عبور کنید!
آه یتیم میگیرد!
اصلا دلم می خواهد له کنم، همه قواعد نگارش را؛
زیر پای قلمم !
به کسی چه مربوط؟
بابایم را بدهید؛ ادبیات و شعر و غزل ها که سهل است،
عالم؛ ارزانیتان!
واین است صدای آزادگانی که شنیده نشدند و نمی شوند
قابل توجه دوستانی که گوششان را به سنگینی زده اند و با مصلحت سنجی های روشنفکرانه، استفاده از هر وسیله را برای رسیدن به هدف مجاز می دانند ( و خدا می داند هدف چیست )
اگر رفقا اجازه دهند و به فروش کلوپی حضرات اخراجی لطمه ای نخورد و گوش شیطان کر موجبات شادی نادرها و سیمین ها را هم فراهم نکنیم و به ساخت رسوایی دهنمکی خدشه ای وارد نشود و هزار انگ دیگر بارمان نکنند؛ می خواهم نقل قولی کنم از دو آزاده ای که رنجیدیند از اخراجی های افراطی و رنجش خود را بی هیچ ملاحظه ای از پس سانسور های مصلحت سنجانه رسانه به اصطلاح ملی؛ در ماه عسل مهمانی خدا ابراز کردند.
این حرف؛ صحبت حقیره بی تجربه و جوگیر نیست!
صحبت آزاده ایست که جنگ، اسارت، شهادت، و بسیاری از کلمات قشنگی را که امثال من فقط در لق لقه کردنه آن ها متبحر شده ایم را به چشم دل، باطن و یقین دیده اند و با آن زندگی کرده اند
جلالوند:
« اخراجی ها با آبروی ما بازی کرد!!!»
در خانه اگر کس است یک حرف بس است...
بگذریم که اغلب بیش تر از یک حرف، مجالی برای گفتن نیست؛ که به لطف مسئولین رسانه فرصت برای روح بازی و خرافات و ... زیاد است و برای خیلی چیزها وقت نداریم!
پ.ن: و باید خداقوتی گفت به احسان و رفقایش؛ برای شیرنی ماه عسلشان
پ.ن: راستی یه سوال. زمان نقد شاهکارهای حضرات کیه؟ وقتی پروانه ساخت رسواییشان را گرفتند؟
نشسته ام اینجا زیر آسمان رحمتت، کنج حسرت قلبی مالامال ندیدن یار
می نگرم به لحظات پایانی ضیافتی که زود پایان یافت
و عالمی که همچنان روزه دار غیبت مردیست از جنس نور
آری چه غریبانه گذشت لحظه های تنگ جدایی و چه دلگیر بود که به میهمانی ای فراخوانده شدیم که نبودیم لایق دیدار میهمان اصلی
چه دشوار بود با چشمانی یتیم ندیدن پدری مهربان، به نظاره بنشینی هلال رمضان را و دشوارتر اینکه دست از پا کوتاه تر به انتظار نشستیم نظاره هلال عید را
و کجا عید است هنگامه پایان ماه رحمت؛ که موسم غبطه است و حسرت
غبطه به حال بندگان ره یافته و آزاد شده و حسرت به حال خاسر و ضرر کرده خویش
آری چه تلخ بود سحرهای بی تو.افطار نبود افطاری که تو بر سر سفره اش نبودی
و باز هم چه خالیست جایت کنج دل شکسته ام
ابوحمزه این رمضان هم صفایی نداشت بی تو
شب قدر هم نخواستیم جز تو را وبازهم نجات نیافتیم از ظلمت هجرت در سحری
نفس هامان پر نشد از شمیم بازدمت ای نازنین
چشمان گنهکارمان آرام نگرفت به تماشای دریای جمالت
انگار نماز عید هم قرار نیست اقامه شود پشت قامت حیدریت
نگو که از عیدی هم خبری نیست که نخواستیم جز نگاه پدرانه ات را.
نمی دانم میان نجوای سحرت, لا به لای قنوت وترت, دعامان کردی یا نه؟
اما بدان آقاجان
که دل خسته تریم از فراغت درپایان این ماه و نبودیم اهل میهمانی حضرت دوست
چه زود گذشت سحرهای بی تو
دلمان شکست کجایی یوسف زهرا؟
برهان ما را از زندان خویشتن یا مفک الاسری
آقا جان قدر ندانستیم و سفره برچیده شد. کوله بار گناهمان هنوز سنگینی میکند و جمع کردند بساط سفره رحمت را
رحم کن بر بیچارگی دل هایی که جلا نگرفت به شمیم رمضان
گلایه داریم از خویشتن خویش و شکوه به کجا بریم جز حریم دستان مهربانت
شکوه داریم آقا
شکوه از نفس اماره, که یک تنه ایستاد تا نرسیدیم به وصلت و هیهات که بازکنند غل و زنجیر ز پای ابلیس و یاور شود با شیطان نفس که دورترمان کنند از تو
پناه به تو ای خداوندی که به ضعفمان آگاهتری از خودمان
خدا می داند چقدر دلمان لرزید که گفتند ماه را دیدند و بازهم روشن نشد چشمان گناهکارمان به جمالت آسمانیت
افسوس, آنقدر که به آب و آتش زدیم تا رصد شود هلال ماه, اندکی در پی یافتن جمال قمر منیر نبودیم به تکاپویی اندک در تزکیه و خودنگهداریمان
آقا دعامان کن اگر ماه رمضان رفت با صاحب خانه باشیم دریکایک نفس های عمرمان
در این لحظات عید هم دست دعا به سوی معبود بلند کردیم و تنها تو را خواستیم
بازهم فریاد زدیم از سویدای دلی محروم از وصل محبوب که
الا که راز خدایی خدا کند که بیایی
و کاش شب این آرزو سحر گردد
و کاش مرد غزل خوان شهر برگردد
نه باید گفت
مردان غزل خوان شهر اینجاست نزدیک تر از ما به ما
ای کاش مردم شهر برگردند
ای کاش
توجه: این طویل ترین پست ناقص این وبلاگ است!
بسم ربّ الحیدر
نمی دانم باید از چه بنویسم این شب ها
علی!
نوشتن از علی و اصلا یادش، اذن می خواهد و لیاقت
دومی را که ندارم
کاش به گرمی نظر لطفشان اذن گفتن دهند به این نالایق ( البته خود از کف داده ایم لیاقت را !)
برای گفتن از علی باید از نقطه زیر بسم الله شروع کرد!
معنایش را نمی دانم؛
شاید بی علی، یارای خواندن قرآن نیست!
ساعت به افق عاشقی 12 است!
روز 12 ام است!
اصلا فدای تمام 12 های عالم!
زبانم لال است!
دلم از عطش کویر است!
روزها طولانی است!
16 ساعت نه
20 سال و 2 ماه و 3 روز هم نه
1142 سال و 11 روز است, روزه ایم!
آقا, کی افطار میکنیم؟
بیا با خدا دوست شو. نترس خدا دنیاتو نمی گیره. خدا همه چی بهت میده. هم دنیا هم اخرت. من تجربه کردم این را. تو بیا دوست شو. راه دوستی خدا این است.
می گوید:
به رحمت سر زلف تو واثقم ور نه
کشش چو نبود از آن سو، چه سود کوشیدن
حاج محمداسماعیل دولابی:
شبهای ماه رمضان است، اغلب شما جوان هستید. وضو بگیرید. نماز بخوانید. کم حرف بزنید. کم قصه بگویید. این چیزهایی که در تلویزیون نشان میدهند برای تفریح است یا برای بچهها. شما که روزه دارید کمتر این و آن را گوش دهید. کمی به کارهایتان برسید.
نیم ساعت یا یک ساعت بعد از نماز در سجاده بنشینید و خدا را یاد کنید. افطار که کردید، بدنتان که آرام گرفت، به دعایی، به ثنایی یک دقیقه خدا را یاد کنید. با خودتان خلوت کنید. به قرآن نگاه کنید. با اینکه اصلا ساکت بنشینید. این خیلی قیمتی است. آدم افطار حقیقی را با خدا میکند. افطار حقیقی که خوردن نیست. ابعث حیا، آن افطار است.
نماز پیامبر(ص) است. روزه علی(ع) است. افطار خداست. از افطار بالاتر هم چیزی نیست. علی(ع) روزه است؛ یعنی هر که علی(ع) را قبول کند در دنیا کم حرف میزند، آلوده نمیشود. ذکر دنیا را کم میکند ادعایش از بین میرود. هر که پیغمبر را نگاه کند نماز خوانده است. ذکر خدا میگوید، دعا میکند، صلوات میفرستد . همینطور میآید جلو تا خدا را ملاقات میکند و میگوید اشهد، خدا را دیدم. اشهد ان لا اله الا الله میگوید و بالا میرود.
نگویمت که همه ساله می پرستی کن / سه ماه “می” خور و نه ماه پارسا باش
تفسیر این بیت حافظ این است که سه ماه رجب و شعبان و رمضان فصول اهل محبت است . سه ماه کافی است تا نه ماه دیگر را شراب صافی:
یامن یکفی من کل شی و لا یکفی منه شی ، اکفنی ما اهمنی من امر الدنیا و الآخره
آنچه نادیدنی است برایت به تماشا بگذارد .
اولیای خدا چه چیزی برداشت کردند که وقتی به این ماه می رسیدند مثال بارز واشتاق الی قربک فی المشتاقین بودند . بی شک به خدا اطمینان داشتند و در هر حال رضا بودند . آدم ها برایشان فرقی نمی کرد و همه را به دید الهی می دیدند . مریضی و بی پولی و مرگ و غم و غصه و حتی شادیها برای آنها نشانه است از سلطان السلاطین . چرا ما به خدا اعتماد و اتکا نمی کنیم در صورتی که می دانیم کسی ما را اندازه او دوست ندارد و به فکر ما نیست و توکل بر غیر او خسران دنیا و عقباست .
خاب الوافدون علی غیرک و خسر المتعرضون الا لک
یک راهنمایی برای آنهایی که دلشان در حال تپش است :
عارف فانی سید هاشم حداد (ره) می فرمایند:
همت عالی دار ، به چیزهای کوچک قانع مشو ، اینقدر دور خود نگرد ، به اوبسپار و جلو برو .مرد باید عالی همت باشد . حیف است کسی که می خواهد به محضر سلطان السلاطین حضور یابد درراه مثلا از گدای سر گذر چیزی بخواهد.”
هر جا غصّه دار شدی استغفار کن. استغفار امان انسان است. به این کاری نداشته باش که چرا محزون شده ای ، اذیّتت کرده اند ؟ گناهی کرده ای؟ بعضی وجود خودشان را گناه می دانند. شما می گویی چرا من درست کار نمی کنم ، او خودش را گناه می داند. محزون که شدی استغفار کن. چه غم خود را داشته باشی و چه غم مؤمنین را ، استغفار غم ها را از بین می برد. همان طور که وقتی خطا می کنی همه صدمه می خورند ، مثلاً وقتی چند نفر کفران نعمت می کنند به همه ضرر می رسد ؛ استغفار هم که می کنی به همه ماسوای خودت نفع می رسانی. در حدیث است که هشت چیز شما دست خداست : موت و حیات, مرض و صحت, فقر و غنا, خواب و بیداری, چه چیزی می ماند که دست خودمان باشد ؟ مرحوم حاج اسماعیل دولابی (رضوان الله تعالی علیه)
دو کلیپ زیبا از حاج اسماعیل دولابی
هدیه ویژه طوبی محبت به مناسبت آغاز ماه مبارک رمضان
