تربت الـ حـ سـ یــ ن






تربت الـ حـ سـ یــ ن

کربلا تربت می‌سازد و همه ابدان شیعیان را تربت می‌کند
از عطش، آب بدن خشک می‌شود و تشنه دنیا و آخرت می‌شود؛
هم تشنه آب ظاهری می‌شود و هم تشنه معنوی
کسی که تشنه کربلا شد، بدنش سرانجام تربت می‌شود
همین بدن ظاهری، حتی اگر نمرده باشد!
و این یعنی معنای موتوا قبل ان تموتوا

كلّ يوم اگر براي ما عاشوراست و كلّ ارض كــربلا، سلام هاي مقدّس ِ صبح و شام ِ حضرت ِ ناحيه، سرّ ِ خون - اشك هاي جناب ِ صاحب (عـجّل الله فرجه الشّريف) اند ... أَلسَّلامُ عَلى مُحَمَّد حَبيبِ اللهِ وَ صِفْوَتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى أَميرِالْمُؤْمِنينَ عَلِىِّ بْنِ أَبي طالِب الْمَخْصُوصِ بِاُخُوَّتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى فاطِمَةَِ الزَّهْرآءِ ابْنَتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى أَبي مُحَمَّد الْحَسَنِ وَصِىِّ أَبيهِ وَ خَليفَتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَيْنِ الَّذي سَمَحَتْ نَفْسُهُ بِمُهْجَتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ أَطاعَ اللهَ في سِـرِّهِ وَ عَلانِـيَـتِـهِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ جَعَلَ اللهُ الشّـِفآءَ في تُرْبَتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنِ الاِْ جابَـةُ تَحْتَ قُـبَّـتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنِ الاَْ ئِـمَّـةُ مِنْ ذُرِّيَّـتِـهِ ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ خاتَِمِ الاَْ نْبِيآءِ ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ سَيِّدِ الاَْوْصِيآءِ ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ فاطِمَةَِ الزَّهْرآءِ ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ خَديجَةَ الْكُبْرى ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ سِدْرَةِ الْمُنْتَهى ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ جَنَّةِ الْـمَـأْوى ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ زَمْـزَمَ وَ الصَّـفا ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُرَمَّلِ بِالدِّمآءِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمَهْتُوكِ الْخِبآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى خامِسِ أَصْحابِ الْكِسْآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى غَريبِ الْغُرَبآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى شَهيدِ الشُّهَدآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى قَتيلِ الاَْدْعِيآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى ساكِنِ كَرْبَلآءَ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ بَكَتْهُ مَلائِكَةُ السَّمآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ ذُرِّيَّتُهُ الاَْزْكِيآءُ ... أَلسَّلامُ عَلى يَعْسُوبِ الدّينِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنازِلِ الْبَراهينِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الاَْئِمَّةِ السّاداتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْجُيُوبِ الْمُضَرَّجاتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الشِّفاهِ الذّابِلاتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى النُّفُوسِ الْمُصْطَلَماتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الاَْرْواحِ الْمُخْتَلَساتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الاَْجْسادِ الْعارِياتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْجُسُومِ الشّاحِباتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الدِّمآءِ السّآئِلاتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الاَْعْضآءِ الْمُقَطَّعاتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الرُّؤُوسِ الْمُشالاتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى النِّسْوَةِ الْبارِزاتِ ... أَلسَّلامُ عَلى حُجَّةِ رَبِّ الْعالَمينَ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْقَتيلِ الْمَظْلُومِ ... أَلسَّلامُ عَلى أَخيهِ الْمَسْمُومِ ... أَلسَّلامُ عَلى عَلِىّ الْكَبيرِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الرَّضيـعِ الصَّغيرِ ... أَلسَّلامُ عَـلَى الاَْبْدانِ السَّليبَةِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْعِتْرَةِ الْقَريبَةِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُجَدَّلينَ فِى الْفَلَواتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى النّازِحينَ عَنِ الاَْوْطانِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمَدْفُونينَ بِلا أَكْفان ... أَلسَّلامُ عَلَى الرُّؤُوسِ الْمُفَرَّقَةِ عَنِ الاَْبْدانِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُحْتَسِبِ الصّابِرِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمَظْلُومِ بِلا ناصِر ... أَلسَّلامُ عَلى ساكِنِ التُّرْبَةِ الزّاكِيَةِ ... أَلسَّلامُ عَلى صاحِبِ الْقُبَّةِ السّامِيَةِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ طَهَّرَهُ الْجَليلُ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنِ افْتَـخَرَ بِهِ جَبْرَئيلُ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ ناغاهُ فِي الْمَهْدِ ميكآئيلُ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ نُكِثَتْ ذِمَّـتُهُ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ هُتِكَتْ حُرْمَتُهُ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ اُريقَ بِالظُّـلْمِ دَمُهُ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُغَسَّلِ بِدَمِ الْجِراحِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُجَـرَّعِ بِكَأْساتِ الرِّماحِ أَلسَّلامُ عَلَى الْمُضامِ الْمُسْتَباحِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمَنْحُورِ فِى الْوَرى ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ دَفَنَهُ أَهْـلُ الْقُرى ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمَقْطُوعِ الْوَتينِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُحامي بِلا مُعين ... أَلسَّلامُ عَلَى الشَّيْبِ الْخَضيبِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْخَدِّ التَّريبِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْبَدَنِ السَّليبِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الثَّغْرِ الْمَقْرُوعِ بِالْقَضيبِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الرَّأْسِ الْمَرْفُوعِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الاَْجْسامِ الْعارِيَةِ فِى الْفَلَواتِ ... تَنْـهَِشُهَا الذِّئابُ الْعادِياتُ ... وَ تَخْتَلِفُ إِلَيْهَا السِّباعُ الضّـارِياتُ ... أَلسَّلامُ عَلَيْك َ يا مَوْلاىَ وَ عَلَى الْمَلآ ئِكَةِ الْمُرَفْرِفينَ حَوْلَ قُبَّتِك ...

۴۷ مطلب با موضوع «بابایی مهدی نام!» ثبت شده است

 

 

دوست دارم تا همان لحظه ی مقدس افطار ِ نگاه؛
روزه دار لال مانی سکوتت باشم!
ای سکوتت بلندترین فریاد ِ همه چیز؛
بگذار اشک های ندیدنت
بگذار حسرت های نشنیدنت
بگذار بغض های نبوییدنت
تا همیشه ی تنهایی عاشقی؛
فاصله های غیبت ِ مرا؛ به استهزای جنون بگیرند!
من اما تا همیشه ی اراده تو؛
دیوانه ترین معشوق ِ خودعاشق پندار توام...

 

 

 

۳۲ نظر موافقین ۷ مخالفین ۰ ۲۰ بهمن ۹۲ ، ۱۰:۳۸
تربت

حضرت ِ صاحب، اجرک الله ...


قال سیّدی و مولای حسن ابن علی الزّکیّ العسکری (علیه السّلام و الصّلوات):

إِتَّقُوا اللّهَ وَ کُونُوا زَیْنًا وَ لا تَکُونُوا شَیْنًا

تقواى الهى داشته باشید، مایه زینت ما باشید نه زشتى ...

إِنَّ الْوُصُولَ إِلَى اللّهِ عَزَّوَجَلَّ سَفَرٌ لا یُدْرَکُ إِلاّ بِامْتِطاءِ اللَّیْلِ

وصول به خداوند عزّوجلّ، سفرى است که جز با عبادت در شب حاصل نگردد


هم نام  ِ حضرت ِ مجتبی که باشی؛

تا ابد، غربت عجین توست

اسارت اما،

جنسش زینبی است ...


فرزندان وارثان ِ پدرانند

اینجا امّا میراث ِ اسارت ِ 19 ساله ی سامرّا؛

اسارت ِ 1143 ساله ی حضرت ِ وارث است ...

اللهمّ فکّ کلّ اسیر


تنگنای سامرّا یا پهنای عالم فرقی نمیکند!

از جنس  ِ پرواز که باشی؛

قفس؛ همیشه زنجیر است!


گرد ِ یتیمی به کنار؛

غبار  ِ ردای  ِ خاکی اش؛ پر است از روضه های مهدوی  ِ سامرّایی ...

از بس که ما منتظریم !!!


سرت سلامت حضرت ِ عشق

۱۰ نظر موافقین ۹ مخالفین ۰ ۰۱ بهمن ۹۱ ، ۱۱:۱۳
تربت
بسم  ِ ربّ ِ الستّار  ِ الکریم ...

پاییز که میشود؛ آدم ها میان ِ خس خس  ِ خرد شدن ِ برگ های نارنجی، مُردن را میچشند !

و مرگ در قاموس ما، واژه ایست که هم تلخ است و هم شیرین!

آنوقت که نفس های انتظار، بی درک ِ حضور  ِ سبزت ضایع شوند؛ قارقار  ِ کلاغ های حسرت، سکوت ِ آرمش  ِ آبکی آدم ها را خواهد شکست!

حاجتی نیست به مواخذه ها و عتاب ها که ما خوانده ایم کفی بنفسک الیوم علیک حسیبا

آری ما معترفیم که عمر  ِ این دل های هرجایی، سراسر مرگ است و تلخی!

اما حضرت ِ بابا؛

با اینکه سال هاست از درد ِ غربت ِ غیبتمان، صدباره جام  ِ تلخ  ِ مرگ را سر کشیده ایم؛ هنوز سکوت ِ عصرهای پاییزی، جان می دهد برای از تو نوشتن، که ما هزارباره آب ِ دهان ِ اشتیاقمان را فروخورده ایم از حلاوت ِ حدیث ِ عشق  ِ من یمُت یرنی ...

اینجا اما چهار فصل سال پاییز است و شمار  ِ وقوف های منجمد؛ 1143 ساله اند!

هاجران ِ تشنه ی جمالت، میان ِ این مرگ و آن مرگ، سعی ها کرده اند و ما هنوز در برزخ  ِ صفای زیارت ِ جمالت مانده ایم!

مخلص  ِ کلام جناب ِ بابا؛

ساده بگویمت؛

شکّی نیست در همه جایی بودن ِ این دل های خراب و اصلا کلاغ  ِ سیاه  ِ سلوک ِ ما، از جوجگی پر نداشت!

اما مگر نه اینکه جناب ِ حضرتت صاحب امر  ِ کن فیکونی و به نظرة رحیمه ای کیمیا کننده ی هر مس  ِ وجودی هستی؟

پس دستان ِ نوازش  ِ ولیّ الّلهی ات را بر بال های شکسته از گناهمان بکش تا به تبرّک ِ عطر  ِ دستانت، کبوتر  ِ دست آموزت شویم ...

آری کبوتران ِ حرمت را چه باک از سیاحت ِ عالم که آشیان ِ عشقشان، آستان ِ دستان ِ پر مهر توست.

حبیب ِ محمد؛

بیا و به ذکر  ِامّن یجیب ِ تنهایی، دعای تعجیل فرج  ِ خودت را بخوان و در صور  ِ اسرافیلی  ِ نام  ِ حسین بدم تا ما سیاه رویان ِ حریمت، کبوترانه محشور شویم و پروانه وار به گرد ِ کعبه ی امامتت حاجی شویم و تو برایمان بخوانی وعده ی مکنت مستضعفین را به  آیه های الیس الصبح بقریب ...



حرفهایم اگر پریشانند تقصیر واژه هاست!

بس که برای تبرّک شدن به نامت هول می کنند...

۶ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۵ مهر ۹۱ ، ۱۳:۱۶
تربت
به رسم  ِ از مهمانی رفتن، اول سپاس!

سپاسی از جنس ِ آنچه لایق ِ شان ِ بی انتهای تو ست

همان شان ِ فضل اللّهی ات که وقت ِ کرم کردن، می چربد بر همه ی عدل های الهی ات!

همان فضل اللّهی که بی لیاقت بذل می کند و میریزد و می پاشد

خواستم فقط بگویمت حضرت ِ کریم؛

دست های خالی از دستان ِ پدرمان را که دیدی!

راستش را بخواهی، همان بابایی که یادمان داد به مهمانی کریم اگر میروی؛ باید دست خالی باشی؛

زیرگوشمان گفت که دور از مرام کریمان است مهمانی را دست خالی بدرقه کردن

خواستم بگویمت از دعای نیمه شب ِ باباست که جیره خوار ِ نام ِ حسینیم و در این بریز و به پاش ِ رمضانی ات هم، عطش های دم  ِ غروبمان با یاد ِ عطش ارباب افطار شد!

حالا اما موعد رفتن شده و دست های همیشه خالی مان خالی تر از همیشه است!

پس یا ربّ الحسین،

عقولمان را کامل کن و اذن رویتمان بده برای زیارت ِ بابا که سخت دلتنگیم ...


۴ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۸ مرداد ۹۱ ، ۱۸:۵۳
تربت
نوشتن از تویی که امامٌ من اللّهی و ولیّ اللّهی و خلیفة الله؛

اذن می خواهد و لیاقت و معرفت و هزار مقدمه ی دیگری که هزاران مثل ِ منی، به نداشتنشان معترف ایم

اما؛

نوشتن از تویی که انیس الرّفیقی و والد الشّفیقی و اخ الشّقیقی و یک کلام بابایی؛

نه صغری چیدن دارد نه کبری چیدن!

بابا بودن که این حرف ها را بر نمی دارد!

دلت که تنگ شد، باید تنگ شدنش را فریاد بزنی و کولی بازی دربیاوری که آهــــــــــــــای همه ی اهل عالم؛

فقد طـــــــــــــال الصّــــــــــدی ...

تو حالا هی بیا و برایش روضه ی تناسب حجت ظاهر و باطن بخوان و کمبود عقلش را بهانه ی یتیمی اش بشمار و سفارشش کن به تفکری که دقّ الباب ِ بیدار کردن ِ تعقل است و دلخوشش کن به آفتاب ِ پشت ِ ابر و حضور و ظهور و چه و چه و چه!

مگر توی کتش می رود لامروّت!

دل است دیگر؛

بهانه ی بابا که گرفت؛ نه کمبود معرفت می فهمد، نه اذن رویت نداشتن،

پای یتیمی اش را می کند توی تک کفش ِ دلتنگی و هی نق می زند!

تف توی ریا !

چند وقت پیش که دکترهای عالم جوابمان کردند، رفتیم سراغ طبیبی که من لا طبیب له !

حضرتش تجویز فرمود که مسکّن ِ زیارت ِ باب الجواد و حرمین عشق و کجا و کجا، تسکین درد ِ یتیمی هست؛ درست.

اما آنفلوانزای غربتی تان را، شفایی جز اذن رویت ِ جمال ِ یوسف آفرینش نیست!

مخلص ِ کلام حضرت ِ بابا

شمایی که علم کلّ شی احصاست در وجود مبارکت، حتما میدانی که وضع خراب ِ ما غربتی ها، بهتر از حال ِ خراب ِ ماه مبارکمان نمی شود!

اصلا راستش را بخواهی، بعد از یک ماه تقلی کردن برای آدم شدن، تازه فهمیدیم بیچاره ایم و خلاصه حسابی نا امید شدیم از زور زدن های بچگانه مان!

اما شما که صاحب امر کن فیکونی و به نظرة رحیمه ای نستکمل بها الکرامه میکنی؛

بیا و به گل روی حضرت ِ مادر، این آخر ماهی، با گوشه ی نگاهی، 

 فجعلنا کما تحب و ترضی

بحقّ الحسین

http://karamad.info/wp-content/uploads/2011/07/ya_mahdi_adrekni_by_galagoola1.jpg


وقتی زمین می لرزد، نائب ِ صاحب هم می آید برای سرسلامتی!

حکما زمین ِ دلمان که بلرزد، فرج خواهد شد ...


۸ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۷ مرداد ۹۱ ، ۰۴:۴۳
تربت
تو حالا هی بیا و بگو تکرای است تکراری، تکراری

من اما عاشق این پست های تکراری ام!

بچه تر که بودم و داستان هاجر و سعی و صفایش را برای سیراب کردن طفلش شنیدم، هی برایم سوال می شد که آخر بانو، شما که یک بار به فرض اشتباه رفتید و سراب دیدید؛ تقلّای چندباره تان دیگر چه صیغه ایست؟

حالا میفهمم همیشه غرض از تقلی، عـــــطــــشــــ نیست!

اصلا گاهی باید سعی کنی برای سعی،

صفا کنی برای صفا ...

چه میگفتم؟ (با لهجه ی من ِ او امیرخوانی)

حرف سعی بود یا صفا؟

آهان، طفلی عـــــطــــشــــ داشت ...

همین قدر بگویمت که السّلامُ علی الطّفل الرّضیع ...


کعبه دل که امام مبین باشد؛

گمانم سعی و صفای این دل خراب؛

از مشهد است تا کربلا

و از کربلا است تا مشهد!

و خدا نکند دل بیچاره ای میان حرمین ِ عشق

بمرید از تشنگی عصیان

که سعی و صفای اینچنینی را

زمزم  ِ عشقی باید از جنس ماء ِ معین ِ اربابی مهدی نام ...

اَ اَدخلُ یا عشق؟


وقتی مدینهُ العلم محمد باشد و علی باب الرّسول

وقتی بانو بضعهُ الرّسول می شود و امّ ابیها

وقتی حسین، منّی می شود و محمد من الحسین!

و وقتی مجتبی میان این سیاهه هم، غریب است!

باید دوزّاری دلت بیافتد که کلّنا نور واحدا، قانون مکرر اهل کسا است!

پس عجیب نیست اگر ویزای کربلایت از دستان ِ مبارک امام الرّئوف باشد

کربلا باب الجواد نداشت اما،

باب الجواد ِ رضا،شاه در  ِ باب های کربلا است!

آخر ِ سعی است یا اول ِ صفا؛

الله اعلم ...


گفت اجرت ِ کارگر را قبل از خشکیدن ِ عرقش بدهید!

(بگذریم که بعضی کارها خودشان مزداند!)

فقط خواستم بگویمت نواده ی حضرت ِ کریم، گل پسر  ِ مادر، منقم ِ ارباب،

بابا جـــــــــــان،

عرق ِ عطش نخشکیده، باب الجوادیمان کردی ...

دست مریزاد به کرمت؛

فقط بی زحمت، حالا که دستت توی آب و گل است، یک فروند دعای مشتی، از آن خلیفة اللّهی ها که کن فیکون می کنند؛ چاشنی زیارت لایحتسبمان کن که انت کما احب، فجعلنی کما تحب ...


http://s2.picofile.com/file/7252409672/2.jpg

کربلایت که رضوی باشد؛ لاجرم مهر تکمیل زیارت حرمین؛ اذن دخولِ باب الجواد است...

۳ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۷ مرداد ۹۱ ، ۰۱:۱۹
تربت
گفت: موتوا قبل ان تموتوا...

گفت مگر می شود مرد قبل از مردن؟

گفت شنیده ای که فرمود من یمُت یرنی؟

شرط رویت امام که حجت ظاهر است؛ کمال عقلی است که حجت درون است

آنوقت اگر اذن رویتت دادند؛ من یمت یرنی را باید جور دیگر خواند!

آری؛ من یرنی، یمُت !

گفت یعنی خم ابرویش قاتل است؟

گفت؛ الفتنة اشدّ من القتل!

از آن زمان که فتنه چشمت به من رسید؛ ایمن ز شرّ فتنه آخر زمان شدم ...


۱۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۷ مرداد ۹۱ ، ۱۳:۰۰
تربت
و لا تشتروا بایاتی ثمناً قلیلاً

گفت ثمن قلیل،

وعده یک نوبت طعام است برای آیت کُشی!



عاشقی میگفت:

« قـاســم یعنی قسمت کننده ے عسـل دست هاے حُ س ی ن »

میان ِ گ و د ا ل اما؛

قـــاسمی قسمت شد...

آری قـــاسم یعنی قسمت کننده ی نذر مجتبی برای حســـین؛


گفت دو بار همه دار و ندارش را قسمت کرد بین کوفی ها ...

این بار اما؛

همه ی دار و ندارش قاســــم بود ...

کــریم همیشه کریم است؛

حتی در کــــــربلا ...

بازهم کریمـــــانه قسمت کرد؛

این بار قاســــــم را!


بهانه نوشت!

گفت روایت است در آخرالزّمان؛

المومنُ ضالٌّ !

گفت شنیده بودم بحار پر است از روایات ِ جعلی!

گفت خُلق الانسان عجولا

مومن در آخرالزّمان،

از پی ِ گمشده ای، گم شده   ...


اصلاح نوشت!

داشتند با بابا قدم می زدند در بازار دنیا

دست در دست!

یکهو حواسش رفت توی ویترین ِ پر زرق و برق ِ دکّان ها...

تا به خودش آمد؛ 

دست بابا را رها کرده بود!

یکهو زد زیر گریه

وسط ِ بازار!

خودش گم شده بود اما فریاد می زد

آهای ایّها النّاس؛ 

بابا گم شده ...


۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۱ مرداد ۹۱ ، ۱۲:۱۷
تربت
به رسم ِ مهمانی رفتن اول سلام!

خواستم فقط بگویمت حضرت ِ کریم؛

نکند به دست های خالی از دستان ِ پدرمان نگاه کنی!

تو که هم خبیری، هم علیم،

لابد خوب می دانی بار ِ سنگین ِ ناخوبی ها، سال هاست یتیممان کرده و از صاحبمان تنها میراث دار ِ ذکر ِ یا ابانا استغفر لنا ای هستیم که لق لقه زبانمان شده است و ندبه های شلخته ای که بعضا بوی همه چیز و همه کس می دهند جز او!

خواستم بگویمت با همه بی کسی  مان؛ بابا یادمان داده است به مهمانی کریم اگر میروی؛ باید دست خالی باشی و ما دست خالی ترین ِ مهمانان ِ ناخوانده ایم!

خواستم بگویمت از دعای نیمه شب ِ باباست که جیره خوار ِ نام ِ حسینیم و در این بریز و به پاش ِ رمضانی ات هم، ما را هوای سفره ی عطش ِ حسین است!

پس یا ربّ الحسین،

ما را به نام  ِ حضرتشان بپذیر که سخت محتاجیم ...


اگر امام حجّت ظاهر است و هادی؛

عقل، حجّت ِ باطنی است که مهتدی است و پذیرنده ی هدایت ِ امام

پس شرط آمدنت، کامل شدن ِ عقل ماست!

فدای روزه هایت، دعا کن تا به برکت نفس های نازنین ات؛

عقلمان کامل شود...


خبر!

جلسات صبح های ماه مبارک رمضان ِ استاد معمار منتظرین،

با موضوع «عقل»،

هرروز ساعت 12 ظهر از شبکه 5 اصفهان پخش می شود


۷ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۳۱ تیر ۹۱ ، ۰۱:۳۱
تربت

امشب لیلة الرّغائب است و همه آرزوی ما غائب !

و کاش شام این آرزو سحر گردد

و کاش مرد غزل خوان شهر برگردد

نه باید گفت، مرد غزل خوان شهر اینجاست

نزدیک تر از ما به ما

باید گفت

کاش مردم شهر برگردند

که امامی سخت منتظر است!


رغائب جمع مکسر رغبت است و رغبت یعنی میل شدید

آرزو، میل شدیدی است که معمولا دور از دسترس است!

بین خودمان باشد،

اینقدر نیامدی که رغبتمان، آرزو شد!

راستی مرحله بعد از آرزو، خیال است!

نکند خیال پرداز شویم!


پ ن: جهت تعجیل در فرج مولا, یک دقیقه تفکر در اعمالمون

۸ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۴ خرداد ۹۱ ، ۱۲:۱۱
تربت