تربت الـ حـ سـ یــ ن






تربت الـ حـ سـ یــ ن

کربلا تربت می‌سازد و همه ابدان شیعیان را تربت می‌کند
از عطش، آب بدن خشک می‌شود و تشنه دنیا و آخرت می‌شود؛
هم تشنه آب ظاهری می‌شود و هم تشنه معنوی
کسی که تشنه کربلا شد، بدنش سرانجام تربت می‌شود
همین بدن ظاهری، حتی اگر نمرده باشد!
و این یعنی معنای موتوا قبل ان تموتوا

كلّ يوم اگر براي ما عاشوراست و كلّ ارض كــربلا، سلام هاي مقدّس ِ صبح و شام ِ حضرت ِ ناحيه، سرّ ِ خون - اشك هاي جناب ِ صاحب (عـجّل الله فرجه الشّريف) اند ... أَلسَّلامُ عَلى مُحَمَّد حَبيبِ اللهِ وَ صِفْوَتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى أَميرِالْمُؤْمِنينَ عَلِىِّ بْنِ أَبي طالِب الْمَخْصُوصِ بِاُخُوَّتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى فاطِمَةَِ الزَّهْرآءِ ابْنَتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى أَبي مُحَمَّد الْحَسَنِ وَصِىِّ أَبيهِ وَ خَليفَتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَيْنِ الَّذي سَمَحَتْ نَفْسُهُ بِمُهْجَتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ أَطاعَ اللهَ في سِـرِّهِ وَ عَلانِـيَـتِـهِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ جَعَلَ اللهُ الشّـِفآءَ في تُرْبَتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنِ الاِْ جابَـةُ تَحْتَ قُـبَّـتِهِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنِ الاَْ ئِـمَّـةُ مِنْ ذُرِّيَّـتِـهِ ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ خاتَِمِ الاَْ نْبِيآءِ ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ سَيِّدِ الاَْوْصِيآءِ ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ فاطِمَةَِ الزَّهْرآءِ ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ خَديجَةَ الْكُبْرى ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ سِدْرَةِ الْمُنْتَهى ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ جَنَّةِ الْـمَـأْوى ... أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ زَمْـزَمَ وَ الصَّـفا ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُرَمَّلِ بِالدِّمآءِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمَهْتُوكِ الْخِبآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى خامِسِ أَصْحابِ الْكِسْآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى غَريبِ الْغُرَبآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى شَهيدِ الشُّهَدآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى قَتيلِ الاَْدْعِيآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى ساكِنِ كَرْبَلآءَ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ بَكَتْهُ مَلائِكَةُ السَّمآءِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ ذُرِّيَّتُهُ الاَْزْكِيآءُ ... أَلسَّلامُ عَلى يَعْسُوبِ الدّينِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنازِلِ الْبَراهينِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الاَْئِمَّةِ السّاداتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْجُيُوبِ الْمُضَرَّجاتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الشِّفاهِ الذّابِلاتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى النُّفُوسِ الْمُصْطَلَماتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الاَْرْواحِ الْمُخْتَلَساتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الاَْجْسادِ الْعارِياتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْجُسُومِ الشّاحِباتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الدِّمآءِ السّآئِلاتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الاَْعْضآءِ الْمُقَطَّعاتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الرُّؤُوسِ الْمُشالاتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى النِّسْوَةِ الْبارِزاتِ ... أَلسَّلامُ عَلى حُجَّةِ رَبِّ الْعالَمينَ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْقَتيلِ الْمَظْلُومِ ... أَلسَّلامُ عَلى أَخيهِ الْمَسْمُومِ ... أَلسَّلامُ عَلى عَلِىّ الْكَبيرِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الرَّضيـعِ الصَّغيرِ ... أَلسَّلامُ عَـلَى الاَْبْدانِ السَّليبَةِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْعِتْرَةِ الْقَريبَةِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُجَدَّلينَ فِى الْفَلَواتِ ... أَلسَّلامُ عَلَى النّازِحينَ عَنِ الاَْوْطانِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمَدْفُونينَ بِلا أَكْفان ... أَلسَّلامُ عَلَى الرُّؤُوسِ الْمُفَرَّقَةِ عَنِ الاَْبْدانِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُحْتَسِبِ الصّابِرِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمَظْلُومِ بِلا ناصِر ... أَلسَّلامُ عَلى ساكِنِ التُّرْبَةِ الزّاكِيَةِ ... أَلسَّلامُ عَلى صاحِبِ الْقُبَّةِ السّامِيَةِ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ طَهَّرَهُ الْجَليلُ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنِ افْتَـخَرَ بِهِ جَبْرَئيلُ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ ناغاهُ فِي الْمَهْدِ ميكآئيلُ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ نُكِثَتْ ذِمَّـتُهُ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ هُتِكَتْ حُرْمَتُهُ ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ اُريقَ بِالظُّـلْمِ دَمُهُ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُغَسَّلِ بِدَمِ الْجِراحِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُجَـرَّعِ بِكَأْساتِ الرِّماحِ أَلسَّلامُ عَلَى الْمُضامِ الْمُسْتَباحِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمَنْحُورِ فِى الْوَرى ... أَلسَّلامُ عَلى مَنْ دَفَنَهُ أَهْـلُ الْقُرى ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمَقْطُوعِ الْوَتينِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْمُحامي بِلا مُعين ... أَلسَّلامُ عَلَى الشَّيْبِ الْخَضيبِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْخَدِّ التَّريبِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الْبَدَنِ السَّليبِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الثَّغْرِ الْمَقْرُوعِ بِالْقَضيبِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الرَّأْسِ الْمَرْفُوعِ ... أَلسَّلامُ عَلَى الاَْجْسامِ الْعارِيَةِ فِى الْفَلَواتِ ... تَنْـهَِشُهَا الذِّئابُ الْعادِياتُ ... وَ تَخْتَلِفُ إِلَيْهَا السِّباعُ الضّـارِياتُ ... أَلسَّلامُ عَلَيْك َ يا مَوْلاىَ وَ عَلَى الْمَلآ ئِكَةِ الْمُرَفْرِفينَ حَوْلَ قُبَّتِك ...

۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «امام» ثبت شده است

بسم  ِ ربّ ِ الستّار  ِ الکریم ...

پاییز که میشود؛ آدم ها میان ِ خس خس  ِ خرد شدن ِ برگ های نارنجی، مُردن را میچشند !

و مرگ در قاموس ما، واژه ایست که هم تلخ است و هم شیرین!

آنوقت که نفس های انتظار، بی درک ِ حضور  ِ سبزت ضایع شوند؛ قارقار  ِ کلاغ های حسرت، سکوت ِ آرمش  ِ آبکی آدم ها را خواهد شکست!

حاجتی نیست به مواخذه ها و عتاب ها که ما خوانده ایم کفی بنفسک الیوم علیک حسیبا

آری ما معترفیم که عمر  ِ این دل های هرجایی، سراسر مرگ است و تلخی!

اما حضرت ِ بابا؛

با اینکه سال هاست از درد ِ غربت ِ غیبتمان، صدباره جام  ِ تلخ  ِ مرگ را سر کشیده ایم؛ هنوز سکوت ِ عصرهای پاییزی، جان می دهد برای از تو نوشتن، که ما هزارباره آب ِ دهان ِ اشتیاقمان را فروخورده ایم از حلاوت ِ حدیث ِ عشق  ِ من یمُت یرنی ...

اینجا اما چهار فصل سال پاییز است و شمار  ِ وقوف های منجمد؛ 1143 ساله اند!

هاجران ِ تشنه ی جمالت، میان ِ این مرگ و آن مرگ، سعی ها کرده اند و ما هنوز در برزخ  ِ صفای زیارت ِ جمالت مانده ایم!

مخلص  ِ کلام جناب ِ بابا؛

ساده بگویمت؛

شکّی نیست در همه جایی بودن ِ این دل های خراب و اصلا کلاغ  ِ سیاه  ِ سلوک ِ ما، از جوجگی پر نداشت!

اما مگر نه اینکه جناب ِ حضرتت صاحب امر  ِ کن فیکونی و به نظرة رحیمه ای کیمیا کننده ی هر مس  ِ وجودی هستی؟

پس دستان ِ نوازش  ِ ولیّ الّلهی ات را بر بال های شکسته از گناهمان بکش تا به تبرّک ِ عطر  ِ دستانت، کبوتر  ِ دست آموزت شویم ...

آری کبوتران ِ حرمت را چه باک از سیاحت ِ عالم که آشیان ِ عشقشان، آستان ِ دستان ِ پر مهر توست.

حبیب ِ محمد؛

بیا و به ذکر  ِامّن یجیب ِ تنهایی، دعای تعجیل فرج  ِ خودت را بخوان و در صور  ِ اسرافیلی  ِ نام  ِ حسین بدم تا ما سیاه رویان ِ حریمت، کبوترانه محشور شویم و پروانه وار به گرد ِ کعبه ی امامتت حاجی شویم و تو برایمان بخوانی وعده ی مکنت مستضعفین را به  آیه های الیس الصبح بقریب ...



حرفهایم اگر پریشانند تقصیر واژه هاست!

بس که برای تبرّک شدن به نامت هول می کنند...

۶ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۵ مهر ۹۱ ، ۱۳:۱۶
تربت
نوشتن از تویی که امامٌ من اللّهی و ولیّ اللّهی و خلیفة الله؛

اذن می خواهد و لیاقت و معرفت و هزار مقدمه ی دیگری که هزاران مثل ِ منی، به نداشتنشان معترف ایم

اما؛

نوشتن از تویی که انیس الرّفیقی و والد الشّفیقی و اخ الشّقیقی و یک کلام بابایی؛

نه صغری چیدن دارد نه کبری چیدن!

بابا بودن که این حرف ها را بر نمی دارد!

دلت که تنگ شد، باید تنگ شدنش را فریاد بزنی و کولی بازی دربیاوری که آهــــــــــــــای همه ی اهل عالم؛

فقد طـــــــــــــال الصّــــــــــدی ...

تو حالا هی بیا و برایش روضه ی تناسب حجت ظاهر و باطن بخوان و کمبود عقلش را بهانه ی یتیمی اش بشمار و سفارشش کن به تفکری که دقّ الباب ِ بیدار کردن ِ تعقل است و دلخوشش کن به آفتاب ِ پشت ِ ابر و حضور و ظهور و چه و چه و چه!

مگر توی کتش می رود لامروّت!

دل است دیگر؛

بهانه ی بابا که گرفت؛ نه کمبود معرفت می فهمد، نه اذن رویت نداشتن،

پای یتیمی اش را می کند توی تک کفش ِ دلتنگی و هی نق می زند!

تف توی ریا !

چند وقت پیش که دکترهای عالم جوابمان کردند، رفتیم سراغ طبیبی که من لا طبیب له !

حضرتش تجویز فرمود که مسکّن ِ زیارت ِ باب الجواد و حرمین عشق و کجا و کجا، تسکین درد ِ یتیمی هست؛ درست.

اما آنفلوانزای غربتی تان را، شفایی جز اذن رویت ِ جمال ِ یوسف آفرینش نیست!

مخلص ِ کلام حضرت ِ بابا

شمایی که علم کلّ شی احصاست در وجود مبارکت، حتما میدانی که وضع خراب ِ ما غربتی ها، بهتر از حال ِ خراب ِ ماه مبارکمان نمی شود!

اصلا راستش را بخواهی، بعد از یک ماه تقلی کردن برای آدم شدن، تازه فهمیدیم بیچاره ایم و خلاصه حسابی نا امید شدیم از زور زدن های بچگانه مان!

اما شما که صاحب امر کن فیکونی و به نظرة رحیمه ای نستکمل بها الکرامه میکنی؛

بیا و به گل روی حضرت ِ مادر، این آخر ماهی، با گوشه ی نگاهی، 

 فجعلنا کما تحب و ترضی

بحقّ الحسین

http://karamad.info/wp-content/uploads/2011/07/ya_mahdi_adrekni_by_galagoola1.jpg


وقتی زمین می لرزد، نائب ِ صاحب هم می آید برای سرسلامتی!

حکما زمین ِ دلمان که بلرزد، فرج خواهد شد ...


۸ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۷ مرداد ۹۱ ، ۰۴:۴۳
تربت