ما شاگرد مکتب ِ کن فی النّاس فلا تکن مع النّاسیم؛
بگذار مک لوهان ها و لاسول ها به حکم ِ قوانین خودساخته شان؛ عالم را عصر ارتباطات بخوانند!
بگذار به شهادت ِ google erath ها، فاصله ی حریم امنت تا خرابه ی ما، 1248 کیلومتر و 508 متر باشد!
بگذار حلبی های آسمانی، تا خرخره رزرو های فلان جایی باشند!
اینجا اما هنوز عصر ِ پر نور ِ خلافت ِ حضرت ِ صاحب (عج) است ...
ما به حکم ِ حدیث ِ عشق ِ قبورنا فی قلوب شیعتنا؛ از مشهدی ها مشهدی تریم!
ما با بُراق ِ شوق ِ زیارت، تمام ارض های جدایی را طی کرده ایم و اذن دخولمان را در باب الجواد خوانده ایم و تا ورودی صحن ِ قدس، خمار ِ چشمان ِ نافذ ِ حضرت ِ امامیم!
ما توی بسم ِ الله ِ چارچوب شرقی گوهرشاد، همانجا که تمام پرسپکتیوهای عالم، غبار ِ چشم اندازش هم نمی شوند؛ بغض های فروخورده مان را 8 باره شکسته ایم ...
ما در کفشداری های حرمت، کفش ِ ایمان ِ وصله دار ِ دلمان را، به دست ِ ملائک ِ مقرب ِ حضرت خدا داده ایم!
ما حبّ ِ حضرت مادر را، برای روز مبادای لَتُسئَلُنَّ یومئذٍ عن النعیم به امانتی های جناب امین الله سپرده ایم!
ما میان شمیم ِ عطرهای مشهدی ِ حرم، مست ِ عشق می شویم و کبوترانه تا مضجع می پریم!
ما در تماشای ضریح ِ بابا، موتوا قبل ان تموتوا را هزارباره چشیده ایم!
ما خنکای نفس کشیدن های ِ پایین پا را به همه ی اکسیژن های غنی شده ی عالم نمی دهیم!
ما اگر حاجی حریم ِ الامام کالکعبه ای هستیم که زیارتش حجّ ِ فقراست، فقرمان فخر ماست!
حاجیان ِ حریم حجاز را بگو سعی ما در سعی تبرّک ِ ضریح است و صفای ما در صفای زوّار رضا
زمزم ِ اسماعیلمان اما، سقّاخانه ی اسماعیل طلاست و پنجره فولاد برایمان هم رکن است و هم مقام
آری جناب ِ امام
ما یقین کرده ایم فی مقعد صدق، نشستن ِ دل است در پایین ِ پای مبارکت، عند ملیک مقتدر ...
هرکه دارد هوس ِ صحن ِ رضا بسم الله
