عصر جمعه
بار دیگر جمعه اى بود ودلى بود و امید
و تمام چشم ها رو به افق دوخته بود،
آسمان هم مکث مى کرد لحظه اى تا بیابى از سفر!
اى مسافر تمام قلب ها، لحظه لحظه سرخى غروب بر قلب هاى بى قرار عاشقان شرر مى ریخت؛
و با عبور لحظه ها دل میان صحن سینه بى تاب تر مى زد،
و چشم هاى انتظار خیره تر مى شد،
ولى انگار قرار نبود به چشمان خسته عاشقان قدم بگذارى...
آرى باز جمعه اى دیگر از جنس تمام جمعه هاى انتظار غروب کرد،
امّا در آیینه اشکهاى چشمان کبوتران غریب،
تک سوار آرزوهاى سپید، جولان نداد.
مهربانا، با من بگو تا کدامین بهار باید جمعه شمارى کنم؟
اى مرد جمعه حضور، بیا که جمعه ها بیش از این طاقت تنهایى ندارند،
بیا که تمام عشق های زمینی و مجازی هم نتوانست برایمان
جاى خالیت را پر کند!
خبر دارى چقدر یاس ها دلواپس تواند؟
پیچک ها بر سر پرچین ها در انتظار تو نشسته اند؟
و شکوفه هاى اطلسى در جمعه هاى بى کسى بى قراری مى کنند
و بلبلان خوش آواز دیگر در این باغ غمزده آواز نمى خوانند .
و دیرگاهى است که باران امید، خاک زخمى وجودم را نوازش نداده است!
جمعه ها در تمام سال ها و فصل ها عید من است،
عید تمام لحظه هاى منتظران،
بیا که عیدى سبزمان، حضور بهارى توست!
مولا بگو کدامین جمعه مى آیى؟
کدامین ماه، کدامین فصل سبز،
بگو تا تمام کوچه هاى بى عبور دلم را با مژه هاى پریشان و اشک دیدگانم
آب و جارو کنم،
اگر چه من تمام جمعه ها در انتظار تو نشسته ام،
و تمام لحظه ها را در انتظار تو نشسته ام،
اما هنوزچشم من منتظر و بارانى مانده پشت همه پنجره ها!
اندازه اى یک جمعه فقط مانده تا زمزمه ی پنجره ها
تا نیایى دل بى طاقت من به خودش رنگ عدم مى گیرد پا به پاى همه
منتظران غروب تمام روزها دلم مى گیرد ولی بیشتر از تمام روزها،
عصر آدینه دلم مى گیرد.
سیده م