بسم الله ِ عاشقی

قبل ترها زیاد گفته بودم، نوشتن از حضرت ِ جنابت و یادت و سیاهه کردن برایت،

اذن می خواهد و توفیق و لیاقت و چه و چه و چه ...

وقت نداشتن ها و قطعی های مدام نت و سرهای همیشه مشغول به دنیایی که فانیست؛

همه بهانه های خودساخته اند!

تو اما به گوشه ی چشم پدرانه ات؛ قلم  ِ دل شکسته ام را رخصت ِ رقص ِ خوش مستی ده برای تقلای نوشتن از تو و ننوشتن از غیر تو!

---

بسم الله الرّحمن الرّحیم؛
اول ِ بسم الله ِ عاشقی است

---

الحمدُ لله ِ ربّ العالمین
حتی وسط ِ معرکه ی گـ و د ا ل ...

---

ایّاک نعبدُ و ایّاک نستعین
شش ماهه ام فدیه ی اسماعیل شد!

---

ایّاک نستعین
وسط همه ی چه کنم چه کنم های کـ ر بـ لـ ا

---

ایّاک نستعین
آنوقت که نگاه ناپاکشان به خیام افتاد

---

ایّاک نستعین
از زیادی ایّاک نستعین های کـ ر بـ لـ ا...

---

اهدنا الصراط المستقیم
از تل تا مقتل؛
اینقدر خواند تا گمشده اش را
امامش را
برادرش را
حضرت ِ صراط را
وسط گـ و د ا ل پیدا کرد ...

---

عطش ِ دلتنگی

شام غریبان ِ حـ سـ یـ ن همان شبی است که نه عمو هست و نه امن هست
نه علی هست و نه حبیب هست ...
امشب اما آب هست و عـ طـ شـ نیست و هست!
عطش آب اگر نیست؛ عطش دلتنگی  زیارت ِ  حـ سـ یـ ن هست ...

شام ِ آخر

دیگر نامحرمان را مجال ورود نیست که رازهای شبانه ی حضرت ِ حـ سـ یـ ن و یارانش را فقط جناب علّام القلوب می داند و بس!
امشب را باید فقط سکوت کرد ...
همین قدر بگویمت که آخرین شبی است که
عمو هست و امن هست و علی هست و حبیب هست و آب نیست و عـ طـ شـ هست ...

تا فردا اما؛            
خدا بزرگ است ...

---

از شب ِ اول با خودم میگفتم فلانی تا تاسوعا و عاشورا صبر کن بعد یکهو تلافی همه ی عقده ها و روضه های مکشوف ِ نخوانده ات را یکجا سیاهه کن!
امشب اما نه فقط مشک ِ علمدار و نه فقط چشمان ِ محبانت؛ که دریای واژگان هم بیابان است!
و من زیر این بار نگفتن ها خواهم مُرد ...

حضرت ِ امن

منقول است از حضرت ِ بوتراب ( روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء) که فرموده اند:
النّعمتان المجهولتان؛ الصّحة و الامان!
و عباس همان امن ِ گم شده در  وفای حضرت ِ اربابی است که در ادب ِ ظاهر نشدن برابر حـ سـ یـ ن مجهول است!
آری تا امن هست عباس هست و تا عباس هست امن هست که الامن مع العباس و العباس مع الامن!
گفت راوی کیست؟
گفت سند حقّانیت ِ حدیث امنش در وجه تمیز شب و شام عاشورا است!
نام قمر حرز  ِ امن ِ خیام است و جمال ِ حیدری اش ماه ِ شام های تیره ی این شب های کربلاست!
گرچه دستان ِ حضرت ِ سقا پر است از مشک های بیابان شده اما، قامت حیدری اش امان ِ دل ِ مضطرّین کربلاست و قوت ِ قلب ِ حضرت ِ بانو در تماشای چشمان ِ عباسی است!
این شب ها اما، علمدار فدیه ی تمام عـ طـ شـ های عالم است برای اهالی ِ حـ سـ یـ ن و عمو هست و امن هست و علی هست و ارباب هست و آب نیست و عـ طـ شـ هست...

تا فردا اما؛            
خدا بزرگ است ...

پیغمبر ِ کربلا

این شب ها که سقا هست و عـ طـ شـ هست؛ همه ی دلخوشی کربلایی ها بودن ِ علی است و علی همان پیغمبر کربلاست که اشبه خلق است به حضرت ِ احمدی که زیارت ِ جمالش پر است از سکینه های الهی برای قلب های ِ پر از هول ِ کربلایی! 
این وسط اما جنس ِ زیارت ِ نگاه ِ حضرت ِ ارباب خاصّ الخاص است و ورد ِ زیارتنامه ی جنابش لن تنالوا البرّ حتّى تنفقوا مِن علیٌ الاکبر است؛ که به حکم آیه ی احصیناه، هر لحظه تماشای علی عاشوراست ! 
امشب علی طبیب ِ دل های مغموم کاروان ِ حـ سـ یـ ن است به آوای عشق ِ کسا و حضرت ِ امن، حرز عباسی ِ علمداری را گرداگرد خیام می پاشد و قرص تمام  ِ جناب ِ قمرش، منوّر الانوار ِ ظلمات ِ بی محبتی کربلاست و عمو هست و امن هست و علی هست و آب نیست و عـ طـ شـ هست ... 

تا فردا اما؛            
خدا بزرگ است ...

   

---

احمد که رجز می گفت؛ 
مدینه شده بود، کربلا!
همین که فرمود؛ انا علیّ ابن الحسین
کوفه شد مدینه!

هول ِ محبت !

امشب مثل شب های دیگر  ِ کربلا نیست و مشک های حضرت ِ سقا بیابان اند!

بزرگی میگفت؛ از سه روز مانده به تجلّی ِ خدا؛ آب را بستند و هول خیام را گرفت!

هول غیر از ترس است و خوف!

هول آدم را یکهو از پا می اندازد و هول کردن مراتبی دارد!

هول ِ آب؛ هول ِ شیرخواره؛ هول ِ محبت ...
این شب ها اما عمو هست و امن هست و علی هست و آب نیست و هنوز عـ طـ شـ نیست ...

تا فردا اما؛            
خدا بزرگ است ...

(+)

---

دانلود صحبت های حاج محمداسماعیل دولابی

کربلا و عطش

آثار محبت امام حسین

امام حسین

وارث ِ کوچه ها

این روزها که حـ سـ یـ ن با هر بهانه ای می بارد و جز جناب ِ حضرتش سرّ  ِ آیه های استرجاع را نمی داند، جمال ِ حسنی ِ عبدلله، بهانه ی اشک های حضرت ِ ولیّ الله است و عبدالله همان میراث دار  ِ خاطرات ِ مادری است !

بغض های گاه و بی گاه ِ ابن الحسن، یادآور  ِ سکوت های مجتبی است در روزهای کبود ِ فاطمی !

عبدالله اما هر روز تمرین ِ سپر بودن می کند برای مدافع ِ ولیّ الله شدن که این وصیّت ِ روز و شب حضرت ِ باباست ...

آری؛ روضه ی غربت مجتبی خواندنی نیست!

مُردنی است!

و لشکر  ِ حضرت ِ حـ سـ یـ ن پر است از شهدایی که به حکم موتوا قبل ان تموتوا کشته ی محبت ارباب اند و عمو هست و امن هست و علی هست و ارباب هست و آب هست و عـ طـ شـ نیست ...

تا فردا اما؛            
خدا بزرگ است ...

---

ظاهر اینست که تاخیر از سیاهه کردن ِ ذکر حضرت ِ مجتبی در تربت، معلول ِ مشکلات شخصی حقیر است و قطع بودن نت!
برای من اما حکمت ِ این تاخیر،
غربت ِ همیشگی ابن الزهراست که جناب ِ حضرتش میان این سیاهه ها هم غریب است ...

قاسم ابن الحسین ...

حضرت ِ غریب؛
ذره ذره ی کوچه های بنی هاشم به غربت ِ نام احلی من العسلت گواه اند و اصلا به شهادتِ کوچه های غریبی چه حاجت که نور ِ کبود فاطمی گواه ِ مظلومیت و غربت حضرت ِ مجتبی است ...
آری داستان ِ تنهایی جنابت ریشه در خنجر بی وفایی یارانت دارد و دانه دانه خاک های بقیع شاهد اند که شیرپسر حیدر کراری هستی که هم نوای چاه های غریبی کوفه بود!
مجتبی اگر شان نزول ِ و بئر معطّلة است و قصرٌ مشید؛ قاسم شهزاده ی کاخ ِغربت ِ باباست!
این شب ها اما پور مجتبی (ع)، به حکم حدیث عشق ِ الامام کالاب الشقیق یتیم نیست و اگر کلّنا نور واحدا قانون ِ مکرر اهل کساست؛ یادگار حسن؛ قاسم ابن الحسین است و اصلا در کربلا نمی شود عباس باشد و کسی یتیم باشد !
قاسم این روزها دلش پر است از عسل های شیرینی حبّ ِ حسین و عمو هست و امن هست و علی هست و ارباب هست و محبت هست و آب هست و عـ طـ شـ نیست ...

تا فردا اما؛            
خدا بزرگ است ...

اخی النّاصر

فرموده بود از نشانه های ولایت، انگشتری ِ عقیق است در دست راست!

نگین  ِ خاتم  ِ سلیمان ِ کربلا اما؛ حکما حکمتی دارد که حضرت ِ جنابش ولیّ الله ِ مطلق است و معنای ولایت ...

این شب ها تاریکی های کربلا پر است از شمیم  ِ امن  ِ حضور  ِ حضرت ِ علمدار و خیام  ِ هاشمیّون لبریز اند از آوای محبت ِ کسا

امشبی را عون و محمد مستمع  ِ صحبت های حضرت ِ مادراند و صوت ِ زینب حیدری است ...

شیرپسرهای دخت ِ علی، پر اند از حسّ ِ غرور  ِ سربازی حضرت ِ ارباب و انتظار احلی من العسل می کشند ...

این وسط اما دل توی دل خیلی ها نیست!

خیلی ها که چشم انتظار  ِ تک ِ لحظه های انتظاراند برای حلّت بفناء الحسین شدن ِ روحشان و خیلی ها هم مشغول محاسبه ی زن مال و اولادند و آن ها هم چشم انتظاراند!

چشم انتظار  ِ یک خاموشی و یک تاریکی تا چشمان ِ کور  ِ ظاهر بینشان را حسب ِ سنّت ِ لایتغیّر  ِ لهم اعینٌ لا یبصرون بها، بر ندای هل من ناصر حضرت امام ببندند و در بیابان ِ بی امامی، گور به گور  ِ بدبختی شوند ...

آری آنان را که قلب دارند و لایفقهون بها؛ چه به فهم  ِ معنای کلّ شی احصیناه فی امام مبین؛ که اینان سرّ طلب ِ نصرت ِ امام را که هدایت است و نصرت دادن به ماموم؛ به نصرت خود بر ولی الله مطلق حضرت ِ صمد تعبیر کرده اند و بدا به حال ِ مرگ جاهلانشان؛ که ماعرفوا امام زمانهم ...

امشب اما هنوز هم کربلا پر است از هاشمی ها و غیرهاشمی هایی که ناصر اند!

اینجا عباس سید ِ ناصرین است و عمو هست و علی هست و حبیب هست و آب هست و عـ طـ شـ نیست ...

تا فردا اما؛            
خدا بزرگ است ...

دل روشنی های سه ساله

فرموده بود از نشانه های مومن، محبت ِ کودکان است که هم رقیق القلب اند و هم بی کبر اند و هم بی کینه

اصلا بچه ها همیشه دوست داشتنی اند ...

دختربچه ها اما،

دوست داشتنی تر اند!

سه ساله هم که باشند و تازه زبان باز کنند؛ مدام توی این خیمه و آن خیمه گشت می زنند و زبان می ریزند و دل می برند و یک بغل وان یکاد جمع می کنند!

خلاصه کلّی هاشمی ِ غیرت اللّهی باید ساعت ها توی صف ِ انتظار بایستاند تا شاید چند لحظه ای هم که شده، توفیق ِ به آغوش کشیدن ِ دردانه ی ارباب و نوازش آبشار  ِ گیسوان ِ حضرتش، رزق ِ من حیث لایحتسبشان شود!

این وسط اما سهمیه ی آغوش ِ بعضی ها محفوظ است تا خارج از نوبت های طولانی، خریدار  ِ نازهای حضرت ِ بانو شوند!

برادرهای بزرگ خصوصا برادرهایی از جنس ِ علی، مشتری همیشگی زبان ریختن های بانوی سه ساله اند و دلشان با هر داداش علی گفتن ِ حضرت ِ بانو قنچ می رود و مست ِ تماشای سیمای فاطمی اش می شوند

جناب ِ عمو هم که تا بوده جذاب ترین و مردترین و عبّاس ترین ِ همبازی های رقیه بوده که هیبت ِ مردانه اش را هیچ چیز به اندازه ی در آغوش گرفتن ِ حضرت سه ساله تلطیف نمی کند و با هر عمو گفتن  ِ حضرت رقیه در حضور جناب ِ امام و حضرت ِ خواهر، سیمای حیدری اش گل می اندازد و سر  ِ ادب ِ ابالفضلی اش را تا تماشای ارض ِ کربلا نزول اجلال می دهد ...

این وسط اما رقیه خوب فهمیده از وقتی به کربلا رسیده اند؛ جنس ِ بغل کردن های بابا حسابی فرق کرده است!

این روزها حضرت ِ سه ساله باران ِ چشم های بابا را زیاد می بیند و هرچقدر هم که زبان می ریزد برای خنداندن ِ بابا ،

امام بیش تر می بارد!

رقیه اما شکایت ِ اشک های بابا را فقط به علی می گوید و علی هم فقط گوش می کند و گاه گاهی لبخندی تحویل حضرت ِ سه ساله ای می دهد که خیلی دوست دارد نقش ِ مادر  ِ شش ماهه ها را بازی کند ...

خلاصه سه ساله، سه ســــــــــــال است از گل کمتر نشنیده و اگرچه شب های کربلا زیادی شب اند و تاریک؛ اما رقیه دلش مثل ِ همیشه روشن است 

آخر اینجا پاسبان ِ خیام عباس است و عمو هست و امن هست و بابا هست و داداش علی هست و  آب هست و عـ طـ شـ نیست ...

تا فردا اما؛            
خدا بزرگ است ...

---

نوشته بودم این روزها که دل حضرت ِ صاحب (عج) کربلایی تر است برای قلب ِ داغدارش صدقه سرسلامتی بدهیم که رفیقی تذکری داد و لالم کرد!
راست میگفت؛ این روزها شاید بهتر است قبل از صدقه ی سرسلامتی ِ ارباب؛ کمی کمتر خون به دل ِ نازنینش کنیم و با ناخوبی ها و چیزهایی که حاجتی نیست به بیانشان از فرط عیان بودن؛ بر زخم  ِ جگر سوز حضرت ِ ناحیه، نمک بی وفایی کوفی نپاشیم!

<<